Radjasthan rondje twee

Lieve mensen,

Het is zover, mijn laatste dag van acht maanden weggeweest zit er op. De laatste minuten tikken weg op de klok terwijl ik een laatste verslag op mijn blog schrijf.
Ik ben nu in Mumbai waar ik straks Anneke ontmoet die vanuit Japan via India naar huis vliegt. We stijgen straks bijna simultaan op (10 min. verschil) en komen dan weer in Nederland, respectievelijk Duitsland (ik) aan.
Zelfs zo ver weg van huis wordt ik dus toch telkens weer vergezeld door vriendinnen.
Zo'n twee-en-een-halve week geleden kwam Fionna aan in Delhi om samen met mij haar vakantie en mijn laatste weekjes wereldreis door te brengen.

Na mijn meditatiecursus in Bodhgaya was ik wel weer toe aan wat gezelschap om lekker mee te kletsen, dus ik vond het heerlijk dat Fionna er was.
We brachten twee dagen door in Delhi, waarvan 1 dag aan het zwembad van een veelste duur hotel. Maar het was haast noodzakelijk, het is hier echt heel warm! Bovendien moest er een beetje aan onze kleur gewerkt worden, dus betaalden we een vergoeding voor het zwembad die blijkbaar noodzakelijk is als je er niet verblijft.

Daarna gingen we door naar Sawaimadhopur.
We zouden een ronde door Radjasthan maken. Dit had ik met Anneke een paar maanden geleden ook gedaan, maar Fionna wilde het ook graag zien, en mij maakte het niet uit waar we heen zouden gaan, ik heb al zo veel gezien! En dit zou voor Fionna haar vakantie zijn, dus ik vond dat zij mocht kiezen. En het bleek helemaal niet gek te zijn om twee keer naar dezelfde steden te gaan. Het was nu laag seizoen, dus amper toeristen. Het was nog een vijf- tot tiental graden warmer dan voorheen en we deden dingen waar ik met Anneke niet aan toe was gekomen, waardoor het voor mij ook allemaal zo goed als nieuw was.

Wat wel een beetje tegenviel, was dat er misschien weinig westerse toeristen waren, maar des te meer Indische toeristen, want het was voor hun zomer vakantie. Dus alle treinen die we wilden nemen waren zo goed als volgeboekt. (Daar kwamen we in Delhi achter). Maar natuurlijk leiden er meerdere wegen naar Rome en dus boekten we uiteindelijk een hele Radjasthan rondreis met treinkaartjes en hotels inclusief. Dat bleek goedkoper uit te vallen dan alleen maar losse treinkaartjes omdat het nu in een package geboekt kon worden.

Hoe de vork precies in de steel zat weten we nog steeds niet helemaal, maar op deze manier kon alles binnen het budget en konden we gaan.
Als eerste gingen we dus naar Sawaimadhopur, een nietszeggend plaatsje van waar uit je makkelijk naar Ranthambore National Park kunt komen om op tijger safari te gaan. Ook de safari zat bij onze toer inbegrepen, dus we werden netjes van het station afgehaald en bij ons hotel gedropt (midden in de nacht) om van daar uit op zoek te gaan naar tijgers.
Helaas had het straat eten van Delhi Fionna niet alleen maar goed gedaan, dus die voelde zich niet helemaal op en top. Later bleek dat ik daar ook last van zou krijgen en ik ben er nog steeds niet achter of het van het eten of de hitte is geweest, maar we bleven elkaar afwisselen met rommel buiken en misselijkheid in de dagen die volgden.

Helaas waren er voor ons geen tijgers weggelegd en moesten we het doen met aapjes, hertjes, een wild zwijn en een aantal vogels. Desalniettemin was het een leuke ervaring.

Diezelfde dag nog gingen we door naar Jaipur (in Ranthambore was verder niets te doen).
Daar lieten we het straatleven heerlijk over ons heenkomen. Op weg van ons hotel (wat trouwens prachtig en zeer luxueus was), naar het City Palace kwamen we zoveel leuke dingen tegen, dat we pas tegen sluitingstijd aankwamen bij het paleis. Gelukkig konden we er nog in!

We besloten ook nog naar de Monkey temple te gaan om van daar uit de zon onder te zien gaan. Ik ben absoluut niet dol op apen en omdat ik geen rabies vaccinatie heb, ben ik altijd zeer op mijn hoede. We hadden wat eten bij ons, dus ik wist dat dat gevaarlijk was. Ik had net besloten wat ik aan de apen zou geven als ze te dichtbij kwamen, toen een zakje met lichi's uit mijn handen werd gerukt. Gelukkig was dat precies wat ik ze had willen geven en daar bleef het bij.

Na Jaipur gingen we door naar Jaisalmer, een plaatsje midden in de woestijn vlak bij de Pakistaanse grens.
Meestal voel je je na een treinreis behoorlijk plakkerig en vies van zweet en stof, maar dit keer lag de trein helemaal vol met zand. Ik heb nog nooit zoveel zand in een trein gezien, het was duidelijk dat we in de woestijn waren.

We hadden trouwens geweldige ervaringen met de trein. We hadden besloten om voor de lagere klasse te gaan om ook met de wat minder goed bedeelde Indiers in contact te komen. Dat betekent een coupe zonder airconditioning waar je met 6 man in een onafgesloten compartiment slaapt en daartegenover in de gang slapen nog twee mensen.
Hier krijg je geen lakentjes of kussentjes van de trein, maar moet je het met je eigen voorzieningen doen. Op de ochtend (of eigenlijk nog in de nacht) van onze eerste sleeper trein, moesten wij er heel vroeg uit op een plek waar niemand er blijkbaar uit moest. Toen ik die avond mijn ogen had dichtgedaan lag er op ieder bed iemand. Toen ik door Fionna gewekt werd omdat we er uit moesten, zag ik dat het hele gangpad vol lag met mensen. Overal waar nog een beetje ruimte was, lag wel iemand.
Ruw moesten wij de mensen wekken, omdat we er toch echt vrij vlot uitmoesten. Dus, hop, het licht aan en iedereen vragen om aan de kant te gaan. Gelukkig waren ze allemaal zeer behulpzaam, dus ging het vrij vlot.

Later hadden we het niet meer zo druk op de trein, gelukkig, maar het bleef elke keer een levendige ervaring.

Jaisalmer is een stad gebouwd van zandsteen midden in de woestijn. Het is er dus allemaal nogal geel van kleur en wordt daarom ook de Golden City genoemd. Ons hoofddoel daar was om op camel safari te gaan. We wilden graag overnachten in de woestijn, en dan niet in een tent, maar gewoon onder de blote hemel.
Het was een prachtige ervaring. Er ging echt iets magisch van uit. Wij, met z'n tweeen, ieder een eigen kameel en een camelman.
Geen voorzieningen, alleen twee dikke dekens om op te liggen en een deken om onder te liggen ('s nachts koelt het niet veel af, maar de wind kan je wel, vlak voor zonsopkomst, zodanig afkoelen dat een dekentje wel fijn is). Onze kamelenman kookte op een vuurtje met zelfgesprokkeld hout een heerlijke thali bij elkaar. Een thali is een groot bord met vakken die gevuld worden met rijst, dahl, groenten en chapati (soms ook andere dingen).
De volgende ochtend werd de romantiek op de meest typisch Indische manier verpest. Een groep Indische jeeptoeristen, die ons hadden ontdekt gingen gezellig met zijn allen apies kijken en luiddruchtig vragen stellen aan onze camelman over wie wij waren en waar wij vandaan kwamen. Toen ik voorzichtig wilde kijken wie daar zo ruw onze ochtend kwamen verpesten, zag ik meerdere gezichten onze kant op kijken en riepen ze "goodmorning!" Geergerd trok ik mijn laken weer over mijn hoofd en probeerde te doen alsof ze er niet waren. Dat werkte helaas niet, en pas toen Fionna dapper was opgestaan en ze duidelijk had gemaakt dat we niet op hun aanwezigheid zaten te wachten dropen ze langzaam af.

Na Jaisalmer gingen we naar Jodhpur. Daar troffen we het helemaal met ons hotel. Het had een perfecte locatie, we hadden een grote (en dit keer ook schone) kamer met om de hoek een half overdekt zwembad! De stad kon ons lichtelijk gestolen worden. We waren al half weggesmolten en waren toe aan een break. We hadden er inmiddels heel wat nachtelijke treinritten opzitten en voelden ons afwisselend zwakjes op de been. Dus we brachten onze tijd voornamelijk door in en aan het zwembad. Het was heerlijk!

Na Jodhpur gingen we verder naar Pushkar. Ook hier hadden we het weer getroffen en hadden we een zwembad. Het hotel lag wel wat buiten het centrum, dus deden we 1 dagje stad, 1 dagje zwembad.

Toen ik de eerste keer in Pushkar was, was het een echt hippie dorp waar vele toeristen met dreads en wandelend op blote voeten naar toe kwamen. Nu waren we zo ongeveer de enige blanken.
Waar je eerst amper rustig over straat kon lopen zonder dat iemand je zijn winkel in wilde lokken, konden we nu gewoon rondlopen en nam men niet eens meer de moeite om ons voor zich te winnen en een aankoop te doen. Er waren vooral Indische toeristen, die op hele andere shopjes afkomen dan wij, dus het was rust alom. We eindigden al snel in een juwelierswinkeltje wat gerund werd door Ashok. Voor we het wisten zaten we aan een stuk met hem te kletsen en hoorden we hem uit over zijn aankomende gearrangeerde huwelijk en zijn vriendinnetje, die hij toch stiekem had. Ashok was heel open en gaf ons meer inzicht in zijn leven en daarmee in de Indische cultuur. Waar wij helemaal verdrietig werden van zijn verhaal omdat hij niet mocht trouwen met zijn liefje maar met een wildvreemde zei hij: "Ja, ik ben ook wel verdrietig, maar ik zal altijd doen wat mijn moeder zegt. Mijn moeder heeft mij leven gegeven, dus ik zou haar nooit verdrietig willen maken."

Na Pushkar gingen we door naar Udaipur, de laatste stad die we samen zouden bezichtigen. We waren inmiddels wat luxe gewend en het personeel was ons altijd zeer dienstbaar geweest, maar dat hield hier ineens op. Er werd veel moeilijk gekeken, en we hadden ook geen zwembad of grote schone kamer meer. Maar wel een mooi uitzicht op het stadspaleis. Dat paleis had ik met Anneke nog niet bezocht, dus weer een primeur voor Fionna en mij allebei.
En toen, voor we er erg in hadden, was het alweer zover dat onze wegen elkaar scheidden. Ik ging in de trein naar Mumbai en Fionna naar Agra. Daar zijn we allebei vandaag aangekomen en vanavond zie ik Anneke hier dus, vlak voordat we allebei weer huiswaards vliegen. Fionna vliegt morgen vanaf Delhi naar huis. We zijn dus met zijn drieen, dus ik hoop dat het lukt om genoeg zon voor jullie mee te nemen naar Nederland.

Ik heb erg genoten van deze reis. Ik heb veel meegemaakt de afgelopen acht maanden. Eerst Afrika, toen India en Nepal. Ik heb verschillende uitdagingen doorstaan en ik voel me een gezegend en rijk mens.
Nu kan ik alleen nog maar uitkijken om weer naar huis te gaan. Ik kan het geen heimwee noemen, maar de tijd is rijp. Ik kijk er naar uit om iedereen weer te zien en om weer lekker in mijn kamertje in Utrecht te zitten.

Ik ben blij dat ik zo lang ben weggeweest, als ik korter was gegaan had ik nog niet naar huis gewild, en nu is het precies goed. Ik heb meerdere momenten gehad dat ik helemaal klaar was met India, en dat ik al wel eerder naar huis wilde. Maar Fionna zei het heel mooi afgelopen week: "Ze weten je zo te irriteren, die Indiers, en net op het moment dat je er genoeg van hebt, vertederen ze je weer." En zo is het net. En zo komt het dat ik niet gillend naar huis ga, maar voldaan. Nu is het tijd om alles rustig te verteren. En wanneer ik dan weer op reis ga.... nou, dat zien we dan wel weer!

Dank jullie wel voor het lezen van mijn blog en voor alle reacties.
Ik zie jullie heel snel weer!
Liefs,
Roos