Stoute schoenen

Lieve mensen,

Een bericht vanuit Nepal dit keer. Ik moet jullie mijn verontschuldigingen aanbieden voor mijn nalatigheid in het updaten van mijn blog. Voor een beter bijgewerkt verslag raadt ik jullie daarom aan naar annekeaalderink.waarbenjij.nu te gaan. Anneke heft haar blog wat beter bijgehouden dan ik.

Maar nu zijn onze wegen weer gescheiden, en moet ik jullie toch echt weer zelf op de hoogte houden. Anneke kun je natuurlijk sowieso ook blijven volgen, want die zit nu in Tokio en gaat daar weer een heel ander nieuw avontuur aan.

Gisteren is Anneke vanuit Kathmandu naar Delhi gevlogen om van daaruit vandaag naar Tokio te vliegen. Dat betekent dat ik dus weer alleen ben. Maar niet echt alleen, want ik was nog geen twee uur alleen of ik had al contact met een Nederlandse jongen die een oproep op een travelers board had achtergelaten met de vraag of er mensen waren die met hem mee de bergen in wilde trekken voor een aantal weken.
Ik sms’te hem en even later hadden we elkaar aan de telefoon en spraken we af elkaar die avond te ontmoeten of we elkaar lagen en of we onze plannen op elkaar zouden kunnen afstemmen.

Ik had heel spontaan al besloten dat ik langer in Nepal wilde blijven en had al een verlenging van mijn visum aangevraagd. Omdat ik eigenlijk helemaal niet van plan was om te gaan trekken, leek het me verstandig om niet gelijk al te hoog van de toren te blazen en een relatief ‘makkelijke’ trekking te doen. Ik dacht dat ik niet fit genoeg zou zijn voor een stevigere hike. Maar net nadat ik in de Lonely Planet had gelezen dat een trekking naar de Everest Basecamp wel meeviel omdat je niet heel lang wandelt omdat je snel stijgt en dus moet acclimatiseren, las ik Marks berichtje… Die avond besloot ik gek te doen en mee te gaan. Hij had inmiddels nog een andere Nederlandse jongen ontmoet (tsja, we trekken elkaar blijkbaar toch aan als Nederlanders) die ook graag meewilde. We zijn dus met zijn drieen: Mark, Joris en ik. Omdat de jongens al besloten hadden morgen, vrijdag (5-4) te vertrekken, had ik nog maar 1 dag de tijd om me voor te bereiden. Omdat ik, toen ik uit Nederland vertrok, deze trekking in de verste verte niet aan had zien komen, had ik niks van mijn buitensport spullen meegenomen. Vandaag ben ik dus, met Mark, de straten van Kathmandu ingedoken, op zoek naar spullen voor de tocht. Het wordt door alles en iedereen sterk afgeraden om in Kathmandu bv. schoenen te kopen, maar ik had geen keuze, en heb dus een paar stoute schoenen gekocht en nog een tas vol met andere spullen die me moeten beschermen tegen de kou in de bergen. De gehele inhoud van mijn tas bestond tot nu toe uit kleding geschikt voor 25+ weer, daar zijn nu dikke wanten, sokken en een muts en regenkleding bij gekomen. Ook een slaapzak had ik niet mee, dus die heb ik gehuurd. Ik kan gelukkig mijn overtollige zomerkleren achterlaten bij het guesthouse waar ik nu verblijf zodat ik, wanneer ik weer terug kom, mijn spullen weer mee kan nemen.

Morgen ochtend vertrekken we dus met de bus naar onze startplaats Shivalaya, vlakbij Jiri (voor diegenen die het graag even op de kaart bekijken). De meeste mensen vliegen van Kathmandu naar Lulka om van daar uit hun tocht te startten. Wij omzeilen de vlucht door er heen te wandelen. Dat kost ons dan wel zes dagen, maar dan hebben we in ieder geval onze schoenen vast goed ingelopen en hebben we geen (of in ieder geval minder) last van hoogteziekte bij aankomst in Lukla.
De officiele route begint dan in Lukla. In ongeveer twee weken lopen we dan helemaal omhoog. Naar beneden is schijnbaar een stuk minder lastig en kost ons maar ongeveer drie dagen. De jongens zijn van plan om dan vanaf Lukla ook weer dezelfde route terug te lopen als hun benen het dan nog volhouden. Ik heb daar helaas geen tijd voor want ik moet op 1 mei alweer in India zijn.

Een paar weken geleden heb ik besloten om mezelf echt even goed in het Buddhisme onder te dompelen door deel te nemen aan de Vipassana meditatie cursus.
De cursus duurt 10 dagen waarin je leert mediteren en je innerlijke dialoog zo veel mogelijk tot rust te brengen en tot vrede met jezelf te komen. De hoofdregels zijn:
1. Geen enkel levend wezen doden
2. Niet stelen
3. Geen sex hebben
4. Niet liegen
5. Geen drugs gebruiken
Nou, dat lijkt me niet geheel onmogelijk! Wat wel een uitdaging zal worden is dat er ook niet gesproken mag worden (wat dan wel weer makkelijk is voor het niet vertellen van leugens ;) )
Je mag alleen met de ‘teacher’ en de staf praten als je vragen hebt of als er iets is, maar niet met je medecursisten. Je mag zelfs geen oogcontact met ze maken. De bedoeling is dat het zoveel mogelijk overeenkomt met alleen mediteren, dus zo min mogelijk invloeden van je omgeving hebben.

Wanneer ik de Vipassana cursus heb afgerond heb ik nog maar twee weken te gaan. Ook die weken zal ik niet alleen doorbrengen. Fionna komt mij die laatste dagen vergezellen. Samen reizen we dan nog twee weken door India en vliegen dan op 31 mei terug naar huis. Ook Anneke komt dan weer terug naar Nederland...
Vanaf nu gaat de tijd in sneltreinvaart! Ik heb letterlijk geen enkele dag meer dat ik niet iets gepland heb. Maar gelukkig heb ik tijdens mijn drukke planning wel tijd voor bezinning. Ik hoop dat de bergen mij ook rust kunnen geven, de meditatie zal dat in ieder geval doen!

Ik hoop dat jullie me vergeven dat ik niets meer heb gezegd over Radjastan en Varanasi, maar zie het maar zo, dan is er in ieder geval nog iets waar we het over kunnen hebben als ik weer thuis ben!
Ik ga lekker met mijn hoofd in de wolken zitten, jullie ook? Of komt de zon er een beetje doorheen? Ik hoorde op de Nederlandse radio dat het dit weekend wat beter belooft te worden. Geniet er van!

Liefs,
Roos