Imprssies India

Lieve mensen,

Wanneer ik op mijn blog schrijf, merk ik dat het vaak een samenvatting is van waar ik wanneer was en wat ik toen deed. Maar ik merk dat, om India goed weer te geven, er meer, veel meer, nodig is dan dat.
Voordat ik India aan mijn reisbestemmingen toevoegde had ik al vele mensen gehoord over India. Hun conclusie kwam vaak op hetzelfde neer: "Either you love it, or you hate it".
Door de verhalen die ik hoorde, was ik op het ergste voorbereid, ik verwachtte vanalles wat ik op eerdere reizen nog nooit had gezien. Alles extremer.
Bij aankomst in Mumbai was alles juist helemaal anders dan wat ik verwachtte na de vele verhalen gehoord te hebben. Anneke en ik vroegen ons af of het aan ons lag, of dat die mensen gewoon niet zo veel konden hebben... Of is er dan zo veel veranderd in een aantal jaar tijd? Misschien komt het 'echte' India dan pas wanneer we naar het noorden gaan? We spraken met reizigers over Delhi. Schijnbaar een stad waar je geweest moet zijn, maar waar niemand echt graag lang wil blijven, al was het alleen al om een zogenaamde Delhi Belly te voorkomen.

Over Delhi kan ik gerust zeggen dat het heel anders is dan het India wat ik tot dusver heb gezien, niet geheel een andere wereld, maar zeker een ander verhaal. Tot eergisteren zou ik iedereen verteld hebben dat ik geen enkel probleem zou hebben met het als vrouw alleen rondreizen. Mensen maken je altijd bang, dat was al zo in Afrika. En natuurlijk hoor je ook mindere verhalen over India. Niet zo heel lang geleden nog waren er twee zeer shokkerende verhalen over verkrachting in India in het nieuws, wereldwijd. Maar ik laat mij niet zo snel bangmaken, en ben er ook heilig van overtuigd dat wanneer je zelfverzekerdheid uitstraalt (of je dat nu bent of niet) mensen minder snel misbruik van je proberen te maken. Maar een aantal plekken hier in Delhi hebben me nu toch een beetje op andere gedachten gebracht.

Eergisteren, op 3 maart (gefeliciteerd nog Charlie!), vlogen we met IndiGo van Kochi naar Delhi. De vlucht vertrok precies op tijd, alles was netjes en alles verliep zoals je dat zou verwachten (ook over binnenlandse vluchten hadden we al eens andere verhalen gehoord). Op het vliegveld kochten we een pre-paid taxi kaartje (om gedoe over prijsafspraken te voorkomen) en werden zo goed als voor de deur van ons hotel (wat we uit de lonely planet hadden gekozen) afgezet. Onderweg viel het ons op hoe netjes de straten waren en hoe, in verhouding, weinig verkeer het was. Ok, het was zondag, maar we hadden wel wat meer chaos verwacht. Eenmaal in de buurt van het centrum werd het wel iets rommeliger en hobbeliger, maar het was nog steeds prima te doen. Het hotel bleek een prima keuze en we checkten in. Moe van de vlucht besloten we te ontbijten in het restaurant van het hotel op het dakterras.
Het duurde niet lang of we hoorden Nederlandse geluiden. Twee Nederlandse jongens die 's nachts waren aangekomen, kwamen ook ontbijten. Als je dezelfde taal spreekt is een praatje altijd makkelijk aangeknoopt en uiteindelijk gingen we gevieren de stad in om een kijkje te nemen in de stad waarvan men zegt: "brace yourself!"

Delhi is niet zo koloniaal als Mumbai. Het geeft je geen groots gevoel als je door de straten loopt. Het is er druk en voor het eerst in India zagen we fietsrikshaws. We liepen richting een grote bazaar om vervolgens richting het rode ford en de Jama Masjid (India's grootste moskee) te gaan. Aan vuil en wanorde zijn we inmiddels al wel gewend dus we konden rustig genieten van de drukte, de spullen en alles wat je op straat tegenkomt. Mannen die je een riskhaw aanbieden en mensen die hun waar aan je willen verkopen tot bedelaars die precies weten waar er wat te halen valt. Ik genoot van de drukte, de geluiden, de geuren die in heel India op elke hoek van de straat anders zijn.
De geur van vers gebakken naan of een ander brood gebakken op kolen, de pittige geur van chilipepers die overal in worden verwerkt, de geur van curry leaves, rotte eieren, de frisse geur van aftershave, wierook, verse koeienpoep, gember, kaneel, kruidnagel, geit, schoonmaakmiddel, urine, uitlaatgassen... Je hoort het getoeter van auto's, hoe groter hoe harder, motorbikes, hard en schel, het getring van een fietsbel (een bijna nostalgies geluid), de diepe toeter van een bus of vrachtwagen, "yes ma'm, rikshaw/pashmina shawl/taxi???", getuter, het geroggel van iemand die al zijn luchtwegen van slijm probeert te ontdoen, een boer van iemand die lekker gegeten heeft, getuter, verschillende Indische talen die voor ons allemaal ongearticuleerd en als een brij van geluiden klinkt, de beat van een auto met harde muziek, getuter, het optrekken van voertuigen, piepende remmen, een trommel, tetuuuuuuuuuuter...

Door dit alles baanden we gevieren ons een weg. Het rode fort scheen niet de beste trekplijster van de stad te zijn en de jongens met wie we waren hadden hem al eens gezien. We besloten dus door te lopen naar de Jama Masjid. We namen de alternatieve route, liepen door een heel arme wijk waar we nog meer aangestaard werden dan anders, naar de moskee. Daar kregen Anneke en ik een 'prachtig' gewaad aan (Joost mag weten waarom, want we hadden al onze blote delen netjes bedekt) en moesten betalen voor het gebruik van de camera. Toen mochten we naar binnen. Het was zeker een mooie moskee, met vooral een grote buitenruimte. De minaretten mocht je als vrouw of kind alleen onder begeleiding van een man beklimmen, een erg bevrijdend gevoel(...), maar daar was het al te laat voor.

Na een uurtje ofzo werden we er weer uit gebonjourd. Ook daar was de reden niet heel duidelijk van, maar we verlieten het pand maar braafjes.
We besloten nog wat verder over de bazaar te lopen in de richting van New Delhi om te kijken of we daar wat konden eten.
Wat er hier ineens aan de hand was, is mij tot heden een raadsel, maar de sfeer was anders. Dat leek op het eerste gezicht niet zo. Het was nog steeds immens druk en er was vanalles te koop. Maar ik voelde wel heel vaak iets tegen mijn achterste aankomen. Ik dacht eerst, 'ja, nogal logisch met deze drukte' maar toen ik Anneke vroeg of zij ook het idee had dat dat wel verdacht vaak gebeurde beaamde ze het. Toen ging ik er op letten, vooral wanneer het wat minder druk was. Jawel, mannen liepen expres dicht langs ons om met hun hand over ons achterste te kunnen gaan. Nu begon het echt vervelend te worden. We hadden ons allebei heel netjes gekleed, zoals ik al zei, geen blote delen, gewoon een lange broek aan, schouders en armen helemaal bedekt, niks geks. Op een minder druk stuk was het weer raak, dit keer een zeer uitgebreide aanraking. Ik draaide me meteen om en pakte de dader bij zijn bovenarm. Hij probeerde mijn blik te ontwijken en de andere kant op te lopen. Maar ik hield hem beet en sprak hem in het Engels en Nederlands aan (omdat hij me waarschijnlijk toch niet kon verstaan, en vloeken soms gewoon prettiger is in je eigen taal). Er werd door wat omstanders gekeken en ik probeerde zo duidelijk maar beheerst mogelijk boos te klinken. Dit ging ik niet zomaar over mijn kant laten gaan. Toen ik vond dat ik duidelijk genoeg was geweest maakte ik aanstalte om verder te gaan achter Anneke en de jongens aan die al verder waren. Op dat moment kwam er een agent aan die blijkbaar had gezien dat er wat aan de hand was. Hij tikte de man met zijn stok aan. Ik maakte duidelijk dat dat inderdaad de man was die hij hebben moest. Een korte toespraak van de agend volgde met een pets met de vlakke hand in het gezicht van de 'dader'. Ik wist niet wat er zou volgen, maar besloot dat het nu echt tijd was verder te lopen.
Dit voelde goed. Ik had me niet laten kennen en had zelf gehandeld waarna de man ook nog eens een klap in zijn gezicht kreeg, zo hoort het! Maar het is een druppel op een gloeiende plaat, nog geen vijf minuten later gebeurde het weer, dit keer was niet geheel zeker wie het was, dus kon ik me ook niet zo goed tot de dader wenden. Maar ik heb wel besloten dat ik in blijf grijpen. Blijkbaar bestaat hier het idee dat dat is wat je met westerse vrouwen kunt doen, compleet respectloos met ze omgaan. Nou, niet met mij!

En ik had me nog zo voorbereid op het zien van dode lichamen in de goot, veel armoe, bedelaars, viezigheid.. Ik had me op vanalles voorbereid, maar niet op dit. Eerst dacht ik, ach, het zal wel, hebben die mannen ook een keer hun pleziertje, stiekem aan het achterste van een blanke vrouw zitten, maar toch deed het me achteraf meer.
Ik ben nog steeds niet bang, maar er is wel wat in mijn houding veranderd. De reden daarvoor is vooral dat het niet slechts een incident was. Ik alleen ben al minstens 6 keer betast in die 15 minuten die we daar rondliepen. Anneke is ook nog eens een keer ongeveer zo vaak betast. Het is blijkbaar 'normaal' om dat te doen. En dit is niet een land waar je, wanneer er wat gebeurd, maar hoeft te roepen waarop er gelijk mensen te hulp schieten. Dit is een land waar iemand dood gaat op straat en blijft liggen totdat..., ja tot waneer eigenlijk?
En blijkbaar worden toeristen hetzelfde behandeld. Dat die agent toevallig zag dat er wat gebeurde en de man een klap verkocht, is denk ik net geluk hebben. Er waren namelijk genoeg mensen in de buurt die het hadden gezien en die gewoon geamuseerd toe te stonden kijken. Dat geeft mij vooral een gevoel van onveiligheid, weten dat jou leven hen helemaal niks interesseert. Maar goed, ik ben nog steeds van mening dat het niet veel erger zal worden dan dit. De man was er duidelijk niet op bedacht dat ik hem wel eens beet zou kunnen pakken. Het leek of hij mij vreesde. Als hij echt kwaad in de zin had, had ik geweten dat ik zoiets niet hoefde te proberen en dan had hij mijn blik niet ontweken.

Gelukkig zijn er ook heel veel behulpzame en aardige mensen, je moet alleen weten waar je die kunt vinden. Mensen in boekwinkels kunnen eigenlijk altijd Engels, dus daar kun je altijd terecht. Ook mensen die geen geld proberen te verdienen met het een of ander zijn meestal erg behulpzaam als je ze vraagt (en als ze Engels verstaan..). Helaas werkt het niet zo dat voor elke negatieve ervaring die je op doet, een positieve het weer rechttrekt. Dat is dus ook de reden, dat ik op zich niet sta te springen om straks weer terug te komen in Delhi. Maar we kunnen er niet omheen, we moeten allebei nog een aantal keren naar Delhi terug, al was het alleen al om een volgende trein te halen. Maargoed, ik moet de stad misschien niet gelijk veroordelen. Kon ik er maar achter komen waarom sommige dingen zo gaan als ze gaan, dan zou ik al meer begrijpen en misschien voor mezelf iets kunnen veranderen. Het is zo makkelijk om te oordelen. Ik heb in ieder geval nog genoeg tijd in dit land om iets meer onder de huid van India te komen en er iets meer van te begrijpen.

Feit is wel dat India een prachtig land is met een rijke geschiedenis. India huist een van de bekendste wereldwonderen, de Taj Mahal in Agra. Daar zijn we gisteren heen geweest. Wanneer je binnenkomt is het beeld wat je krijgt zo cliche, maar tegelijkertijd ook prachtig en indrukwekkend. We spendeerden de hele dag in Fort Agra en de Taj Mahal (wat trouwens voor Indische standaarden een fortuin kost) en gingen 's avonds weer met de trein terug naar Delhi.
Morgen gaan we naar Jaipur. Ik ben benieuwd of de rest van het noorden op Delhi lijkt, of dat het hier toch ook weer anders zal zijn.

Weet de zon haar stralen al een beetje door de wolken heen op het vlakke Nederland te krijgen? Hier is het weer nog steeds heerlijk, wat koeler dan in Kerala en dat is fijn.

Roos.