Hitching a lift

Ik ben in Botswana! Gister ochtend vroeg op pad gegaan om zo vroeg mogelijk bij de grens met Botswana aan te komen. Het plan was om met de ferry de Zambezi over te steken om zo in Botswana aan te komen. Livingstone ligt zo’n 60 km van de grens af, dus eerst moest ik bij de Kazungula ferry zien te komen. Volgens de lonely planet zouden er verschillende minibusjes regelmatig vertrekken naar de grens. Maar niets bleek minder waar. Er waren drie bussen per dag: de eerste om 5 uur ‚s ochtneds, de tweede om 14uur en de derde nog later. Dus moest ik met de taxi.

Nu ben ik nogal principieel als het op taxi’s aankomt, normaal gesproken neem ik die niet. Maar in Zambia werkt dat anders. Daar wacht je gewoon totdat je meer mensen hebt die naar de zelfde bestemming willen en dan deel je een taxi. Dus na ruim een half uur wachten was de taxi vol en konden we gaan.

De grens was zoals bij binnenkomst in Zamia erg vaag, maar gelukkig had ik bij voorbaat navraag gedaan en wist ik ongeveer waar ik heen moest. Het was verassend rustig en al vrij snel zat ik op de ferry. Nov voordat k op de ferry zat, kwam er een jonge rastaman naar me toe om een babbeltje te maken. Hij zei dat hij ongeveer dezelfde richting op ging als ik en dat hij me wel een lift kon geven. Eerst vertrouwde ik het niet helemaal (ookal was zijn naam Trust...), maar later bleek dat hij vrachtwagenchauffeur was en dus besloot ik op het aanbod in te gaan. Een bus nemen was trouwens ook redelijk onmogelijk, want ik was zo slim geweest mijn Zambiaanse kwacha’s niet te wisselen voor Botswaanse Pula, dus ik kon helemaal niks betalen. Ik dacht dat ik aan beide kanten van de grens wel geld kon wisselen, maar dat bleek niet het geval.

Trust was zo behulpzaam om een lift te regelen naar de dichtstbijzijnde pinautomaat zodat ik toch wat geld had. Helaas was de ATM out of order en kon ik alleen wat dollars wisselen voor Pula (kwacha’s moesten ze om de een of andere reden niet hebben bij de bank, ik hoop dat ik er alsnog vanaf kom). Na heel wat vertraging door de declaratie van de goederen op de vrachtwagen en weet ik al niet wat, konden we eindelijk vertrekken. De rit was extreem heet en lang. De zon brandde op de truck en niets hielp om af te koelen. Door het raam kwam alleen maar hete lucht binnen en de zon scheen op mijn velletje. De omgeving zag er overal ook erg droog uit. Hele vlaktes zonder iets, dor en droog, soms afgebrand. Op een gegeven moment leek het op Nederland. Helemaal plat, maisvelden alleen dan heel heet. Af en toe was er wat meer begroeiing. Op die momenten waren er olifanten langs de weg te zien en verschillend ander wild.

Na een lange rit kwamen we rond 18 uur aan in Nata, halverwege... Ik zag het allemaal niet meer gebeuren dat ik nog enigszins op tijd in Maun zou aankomen, als ik er uberhaupt nog zou geraken. Maar ik had besloten me niet druk te maken, want liften is part of the fun, en ik heb nog nooit zonder onderdak gezeten. En inderdaad, voor ik het wist had een jongen mij gespot en een lift voor me geregeld die direct naar de plaats van bestemming ging. Ik had nog geen half uur gewacht en ik was alweer onderweg. De meneer in kwestie leek op het eerste gezicht wat nors. Hij nam normaal gesproken geen lifters mee, want hij wilde zich voor niemand verantwoordelijk voelen. De regel was dan ook dat er niet geklaagd mocht worden over het volume van de muziek en de snelheid waarmee hij reed.

Beide dingen konden mij absoluut niet deren, vooral de snelheid niet. Met 160km p/u reesden we tussen de kuddes koeien, zebra’s, springbokjes en zelfs hyena’s door. Na een uurtje rijden was het al donker, dus de snelheid werd wat teruggevoerd tot 140 km p/u en af en toe moesten we vol op de rem voor wilde paarden en ezels. Maar het was een heerlijke rit met opzwepende Afrikaanse ritmes die door de speakers dreunden.

Uiteindelijk bleek de chauffeur een aardige man die me precies bij het juiste hostel afzette en me nog aanbood om een dag naar Moremi National Park te gaan. Misschien dat dat er morgen van gaat komen als ik een simkaart kan krijgen, want die heb ik nog niet, dus bellen is nog niet mogelijk.

Ik zit nu op een prima plek om andere mensen tegen te komen, dus ik denk dat ik de komende tijd genoeg te doen heb hier in Botswana voordat ik verder trek naar Windhoek, Namibia.