Twee weken Maun

Lieve mensen,

Na twee weken Maun, Botswana, nu een verslag vanuit Windhoek, Namibie. Ik ben hier gisteren aangekomen na een soepele reis vanuit Botswana, daarover verderop in dit verslag meer.

In Maun, in de backpackers waar ik zat kwam ik, zoals verwacht, heel wat mensen tegen. Na twee dagen uitrusten van de reis en even niksen kwam ik de Duitse Gina tegen die dezelfde dingen wilde doen in Maun als ik. Even later die dag kwam ik ook Clare uit Engeland weer tegen met wie ik in Livingstone was wezen raften. Al snel hadden Gina, Clare en ik een plan voor wat we wilden doen en dus gingen we de volgende dag paardrijden.

Clare was een onervaren ruiter en ging met de beginnelingen mee in een groep. Gina en ik waren ervaren ruiters en kregen met zijn tweetjes een gids mee.
Nou, we hebben het geweten! Ik heb geloof ik in mijn leven nog nooit zo hard geraced op een paard als toen. De enige manier om op het paard te blijven zitten was in verlichte zit, want gewoon galop kenden de beestjes niet, het was rengalop of niet. Als een stelletje wildwestenaren raceten we over de zandpaden. Plots remde de guide die voorop reed af en boog naar rechts af om een acacia met lange scherpe doorns te ontwijken. Gina, die voor mij reed lukte het om in zijn spoor te volgen, maar mijn paard wilde de anderen links inhalen en ik kreeg hem niet op tijd gestopt. Er zat maar 1 ding op: bukken en hopen dat het mee zou vallen.
Maar het viel niet mee, de dorens hadden me aardig te pakken en ik moest ze een voor een uit mijn velletje trekken met lelijke schrammen tot gevolg.
Maar het zag er erger uit dan het was en dus reden we vrolijk verder. (zie foto's)

De volgende dag gingen we op een Mokoro-trip. Een mokoro is een soort houten kano die met een stok voortgeduwd wordt. Een traditionele manier om door de Okavango delta te varen.
De delta was eigenlijk de hele reden waarom ik uberhaupt naar Botswana wilde, dus dat moest ik natuurlijk doen. Ik had van mensen gehoord dat je het best langer dan 1 dag kon gaan om echt de delta in te komen. Dus we besloten voor twee dagen te gaan.
Dat viel niet mee. Het paardrijden was ons niet in de koude kleren gaan zitten. We hadden dan misschien wel wat jaartjes rijervaring op onze naam staan, het was inmiddels ook al heel wat jaartjes geleden dat we voor het laatst echt gereden hadden. Als een stelletje oude dames kropen we de mokoro's in en uit, de tent in en uit en deden we een 4 uur durende 'walking safari'.
De hele ervaring viel helaas wat mij betreft enorm tegen. Niet alleen vanwege de spierpijn, ook vanwege het feit dat het hostel vergeten was bij de tenten ook matjes mee te leveren.. Conclusie: Clare, Gina en Roos samen in 1 tentje op een geleende mat van een gids van ons buurkamp. Onze eigen gidsen waren te beroerd om een poot uit te steken en te helpen zoeken naar een oplossing toen we er achter kwamen dat we zonder matrassen zaten.
Je hoort het al, ik was niet zo blij met onze gidsen. Naast dat hun Engels zwaar beneden de maat was, waren ze lui, onenthousiast en vertelden ze ons domweg onwaarheden.

Gelukkig was de hele trip niet helemaal in het delta water gevallen, met z'n drieen en met nog twee andere Duitse meiden konden we het prima vinden en hebben we er het beste van gemaakt. Bij terugkomst in het hostel hebben we het ze wel laten weten en kregen we gelukkig een refund van 25 procent, waar we erg blij mee waren.

Omdat de hele mokoro ervaring onze spierpijn niet per se goed had gedaan hadden we even een dag of twee nodig om bij te komen. Daarbij heb ik ook ergens een bacterietje opgelopen geloof ik, want sinds vorige week is mijn maag nogal van streek. Dus even een beetje rustig aan doen leek mij niet verkeerd.

Gina zou eigenlijk donderdag weer vertrekken naar Zwaziland waar ze voor anderhalf jaar werkt, maar ik had inmiddels een plannetje gesmeed met een local om naar Moremi park te gaan voor een dag.
Dat plan klonk haar zo goed in de oren dat ze besloot nog twee dagen langer te blijven. Clare was inmiddels al naar Zuid-Afrika vertrokken.

Samen met Jason gingen Gina en ik donderdag vroeg, 4 uur 's ochtends, op weg naar Moremi. We waren er op tijd genoeg om de dieren nog te zien voordat ze voor de hitte de schaduw in vluchtten. De foto's spreken denk ik voor zich.
Ons doel van de dag was om een luipaard te vinden, dat is helaas niet gelukt, maar ik was wel heel tevreden, want ik had nog nooit wilde honden gezien, en die waren er in overvloed. Nog voordat we het park bereikten stak een groep van ongeveer vijf honden in het donker de weg over. Even later in het park vonden we nog een hele groep van 24 honden.

Wat het meest bijzondere was, was dat we heel veel dieren op 1 plek samen vonden. Dat was vooral bijzonder omdat er twee mannetjes leeuwen waren en om hen heen zebra's en giraffen die geinteresseerd waren en steeds een stapje dichterbij kwamen. De leeuwen deden niets en verdwenen uiteindelijk in de schaduw.

De volgende ochtend vroeg ging Gina op weg naar Johannesburg. Ik wilde eigenlijk nog een dag blijven, maar kon spontaan een lift krijgen naar Ghanzi (in de buurt van de Namibische grens) met een Frans koppel, dus daar ben ik gelijk bij mee gegaan.
Ze gingen ook helemaal naar Windhoek, maar om de een of andere reden boden ze niet aan om me mee te nemen en ik wilde het eigenlijk ook niet vragen, want ik kreeg al het idee dat er iets was. Maar Ghanzi was nogal verlaten en leeg dus vroeg ik ze toch maar me in ieder geval op de juiste weg af te zetten. Dat dezen ze gelukkig. Ze zetten me af in Charles Hill, dat kwam neer op een benzine pomp, 8 km voor de grens, en verder niets. Misschien dat er 3 auto's in 15 minuten langskwamen, maar niet veel meer. Best even spannend, want nu moest ik voor het eerst echt een auto doen stoppen langs de kant van de weg.

Gelukkig stopte de eerste auto al meteen, maar helaas ging hij niet naar de grens. De tweede auto stopte ook en kon me bij de grens afzetten. Wat een makkie! Aan de grens sprak ik een paar dames aan en die konden me ook gelijk meenemen, helemaal naar Windhoek! Heb ik het geluk dan gewoon aan mijn zijde? Ik werd voor de deur afgezet, geld wilden ze niet hebben (dus heb ik het ze maar stiekem gegeven) en nu zit ik hier in het Cardboard Box BP.

Zo maar eens even kijken wat hier allemaal te doen is en wat ze me aanraden. Het is hier trouwens belachelijk warm. Tijdens de rit hierheen was het ook rijden met opgetrokken neus vanwege de stank van dode koeien langs de weg. Sommigen waren aangereden, maar de meesten omgekomen van de honger en dorst. Af en toe zag je een pas gestorven koe waar de Maraboe's gretig van aten, maar meestal was er geen ander dier wat er wat aan had en lag de koe gewoon weg te teren. Maar je raampje dichtdraaien was geen optie. De hitte was haast ondragelijk.

Tijdens mijn laatste lift, van de grens tot in Windhoek, stonden we vijf kilometer voor de stad ineens stil: benzine op! Maar het duurde gelukkig niet lang voor we weer benzine hadden. Lulu, een van de twee vrouwen met wie ik meereed, liftte met een jerrycan naar de stad en werd door de aardige heer met een volle jerrycan weer afgeleverd. Binnen een half uur was alles geregeld en even later waren we op de plaats van bestemming.

Ik ben benieuwd wat Namibia voor mij in petto heeft!
Nog nieuws uit Nederland?

Liefs,
Roos