De tijd vliegt, en wij ook!

Lieve mensen,
Inmiddels zijn Anneke en ik al drie weken in India en de tijd vliegt. Nu we eenmaal hier zijn gaat de tijd zo snel en realiseren we ons dat we nog maar heel even samen reizen voordat onze wegen weer scheiden. Wat eerst een eindeloze tijd leek, is nu zo voorbij. We hebben nu nog precies vier weken samen en dan zijn we allebei (weer) alleen.

Nadat we een aantal dagen in Mumbai hadden doorgebracht zijn we zuidelijk getrokken met de trein richting de regio Goa. Het was een dagrit, maar we zaten wel in een sleeper trein... Dat kwam er op neer dat we met zes mensen in een onafgesloten coupe op twee bedden zaten. Niet zo comfortabel als gewoon in een stoel, maargoed, het was al stukken beter dan de trein die we in Tanzania hadden, bovendien zaten we samen met andere toeristen, dus was het makkelijk communiceren. Een zoon met moeder en vriendin uit Australie die onderweg waren naar een bruiloft, een meisje uit Israel en wij. We hadden een heel gezellige treinreis en stapten allemaal op hetzelfde station uit om naar Panaji te gaan.

Wij namen het Israelische meisje, Shir, mee op sleeptouw.
Die avond was de een-na-laatste avond van het carnaval in de stad en Shir en ik besloten een kijkje te nemen. Anneke was niet lekker (een heftige keel ontsteking zat er aan te komen), dus die bleef op de hotelkamer. Het was een gezellige, zeer nette aangelegenheid met een live band die verrassend goed uit de hoek kwam met een paar heerlijke covers die iedereen uit volle borst kon meezingen. Tot mijn grote verbazing werd er gestijldansd en voor ik het wist stond er een oud meneertje voor mijn neus die me ten dans vroeg. Ik kon geen nee zeggen en binnen de korste keren stond ik de cha-cha te dansen met een wildvreemd Indisch mannetje. Er zijn bewijzen van, maar helaas kan ik de foto's niet bemachtigen omdat ik Shir nergens op het wereld wijde web meer terug kan vinden... Omdat alcohol in India maar zeer mondjes maat is toegestaan, net als feesten in het algemeen, was het feest al om 23 uur afgelopen en hielden we het voor gezien. De volgende avond ging ik met Anneke naar dezelfde plek in de hoop een knallende afsluiting van het carnaval te zien, maar het feest was al voorbij toen we aankwamen... Een kleine domper en op tijd naar bed.

Panaji (ook wel Panjim genoemd) was een uiterst schattig en pittoresk plaatsje waar we probeerden echt aan te komen in India. Het was gek om te merken dat we allebei af en toe een wat onbestemd gevoel hadden. In Mumbai was er nog niks aan de hand. Maar ineens wisten we allebei niet zo goed wat we met India aan moesten en wat we er van moesten vinden. Zelf dacht ik nog veel aan Afrika, ik miste het echt. Ik kwam er achter dat ik nooit echt naar India toegeleefd had. Ik was de vier maanden in Afrika alleen maar bezig met Afrika zelf en wilde niets liever dan blijven. Ik had me geen moment verdiept in India en wat ik er wilde doen. De hele mentale voorbereiding ontbrak, wat mij een raar gevoel bezorgde.

Maar in Panaji maakte we een plan en boekten we een heel aantal treinreizen en zelfs een vlucht vooruit, omdat de treinen hier nogal makkelijk vol raken waardoor je zonder kaartje kan komen te zitten. Nu we een plan hadden was het duidelijk wat we gingen doen en verdween er bij mij iets van het onbestemde gevoel.

Vanuit Panaji vertrokken we naar Anjuna, aan de kust, waar veel jongeren heen schijnen te gaan vanwege goede feestjes. Tot onze verbazing waren alle guesthouses zo goed als vol geboekt en was het nog maar de vraag of we een plekje zouden vinden (zonder betonnen matras...). Gelukkig kregen we hulp van een uiterst schattig oud koppel die een guesthouse hadden, maar vol zaten. Ze belden wat rond voor ons en vonden een prima plekje.
De volgende dag ging ik alleen naar Arambol waar mijn oom Reinout een groot deel van het jaar overwintert. Leuk om aan de andere kant van de wereld een familielid op te zoeken!

Diezelfde dag ben ik weer terug naar Anjuna gegaan waar Anneke nog steeds was. Daar kwamen we geheel onverwachts een broer en zus uit Nederland tegen die we ook al in Panaji tegen het lijf waren gelopen. Ze nodigde uit voor een drankje bij hun hotel waar we later die avond heen gingen. Zij hadden nog twee vrienden uit Nederland op bezoek en met dit clubje besloten we een feestje op te zoeken. Het duurde niet lang voor we iets gevonden hadden, maar echt geweldig was het niet en het begon ook nog te regenen.
Maar we verkeerden in leuk gezelschap, dus dat maakt de avond dan toch weer helemaal.

Na Anjuna besloten we naar Hampi te gaan. Daar kwam ik pas echt aan in India. Voor het eerst kon ik echt genieten van de natuur! Inmiddels had Anneke echt een heftige keelontsteking, dus die voelde zich enorm beroerd. We besloten ons te laten masseren en naar het ziekenhuis te gaan. Het ziekenhuis was een interessante plek... De dokter was kort van stof, maar duidelijk: een ernstige keelonsteking, volledige rust en antibiotica. Nou die antibiotica wilde Anneke wel nemen, maar de volledige rust niet. We besloten het gewoon rustig aan te doen, dat wel.
We huurden allebei een brommertje voor twee dagen en crosste daarmee door de omgeving. We kwamen nog een jongen uit Nederland tegen die graag met ons rondcrossste van ruine naar tempel, ik vond het heerlijke dagen.

Omdat we onze treintickets van te voren al geboekt hadden konden we niet langer blijven en dus gingen we na een aantal dagen al door naar Bangalore. Daar waren we een dag en deden niet veel meer dan winkelen... En toen door naar Fort Cochin waar we nu zijn.
We zijn hier nu ruim een week geweest en het is een heerlijke plek. Met Anneke's gezondheid gaat het weer goed en met de onbestemde gevoelens zijn we nu geloof ik wel helemaal klaar. We zitten nu echt in India en vragen ons af hoe het op onze volgende bestemming, Delhi, zal zijn.
Vanuit Fort Cochin hebben we een twee daagse tour naar de theeplantages van Munnar, in de bergen, gemaakt wat heerlijk was. Het was er koel en er was heerlijke frisse lucht. Het rook er naar bloemetjes en thee planten, heerlijk!
We zijn ook op een dagtour naar de Backwaters geweest waar we in een boot werden rondgevaren.
Verder hebben we bar weinig gedaan omdat we het heerlijk vinden om uit te slapen, te winkelen (echt waar, India is een shopparadijs, het is eigenlijk echt vreselijk, maar je kunt hier uren ronddwalen en geld uitgeven, hoewel ik dat laatste toch probeer tot een minimum te beperken...). Vanacht moeten we vroeg op, 3 uur, om naar het vliegveld te gaan. We vliegen in een keer naar Delhi omdat de trein er te lang over zou doen en al vol was op de dag dat wij wilden vertrekken.
Een uitgebreidere impressie van India volgt spoedig, inclusief de indrukken van Delhi, want naar wat we er tot zover over hebben gehoord, schijnt het een overweldigende ervaring te zijn...