Bye bye Upendo

Drie weken zijn alweer voorbij gegaan en morgen ochtend in de vroegte vertrekken we (Joyca, Sanne, Sylvia, Lieke en ik) op safari voor vier dagen. Hoewel we nog een week te gaan hebben hier in Kenia, heb ik toch al afscheid moeten nemen van de kinderen hier in het weeshuis, omdat we hier niet meer terug zullen komen. Best een gek gevoel om na drie weken opeens toch voor het laatst de kinderen naar bed te zien gaan en te weten dat er een grote kans bestaat dat ik ze nooit meer weer zal zien.
Ik heb hier een hele mooie tijd gehad, en nu ik er op terug kijk merk ik dat er toch nog een heel aantal dingen zijn die ik graag gedaan had. Misschien een goeie reden om nog een keer terug te komen.
Drie weken klinkt soms lang, soms kort, maar uiteindelijk is er heel wat gebeurd in die drie weken. Afgelopen donderdag hebben we voor Joy, een gehandicapt meisje van 10 jaar, een lerares gevonden die haar kan helpen bij het ontwikkelen van haar motoriek en spraak. Dit meisje zit al een tijdje in Upendo en kon bij binnenkomst niet lopen. In Upendo heeft ze in korte tijd geleerd zichzelf toch op haar benen voort te bewegen, maar voor de staf en voor ons was het de vraag of ze nog meer zou kunnen leren dan dat. Daarom hebben we een lerares laten komen die gespecialiseerd is in Joy's problematiek en zij zei dat er met therapieën en oefeningen nog heel wat verbetering mogelijk zou zijn. We hebben toen gevraagd of ze meteen kon beginnen dus dat gaat ze na het weekend doen. Wij betalen dan voor de eerste 6 maanden haar therapie zodat ze gewoon in Upendo kan blijven wonen waar ze zich op haar gemak voelt en waar ze speelkameraadjes heeft. Om zoiets voor een kind te kunnen doen voelt echt heel goed. Ik heb mijn e-mail adres aan de lerares gegeven zodat zij ons op de hoogte kan houden van Joy's ontwikkelingen en die van Chris, een jongetje die waarschijnlijk een stoornis in het autisme spectrum heeft en die ze tijdens haar bezoeken aan Upendo ook kan helpen op onze kosten.
Ik ben erg benieuwd naar het resultaat!

Ook in deze drie weken hebben we het tanden poetsen bij alle kinderen geïntroduceerd. De oudere kinderen poetsten altijd al hun tanden, maar de kleintjes niet, dat zat niet in de dagelijkse routine. Met onze club vrijwilligers hebben we voor alle kinderen een beker en tandenborstel aangeschaft zodat ieder kind lekker kan tandenpoetsen. Met een leuk liedje en een mooie tandenpoetslijst hebben we alle kinderen aan het poetsen gekregen. Omdat er niet echt een geschikte ruimte was om de tanden gezamenlijk te poetsen hebben we een nieuwe wasbak laten plaatsen en een spiegel zodat iedereen goed kan poetsen. Ook zoiets ogenschijnlijks kleins geeft zoveel genoegdoening, omdat je weet dat met die paar minuten per dag tandenpoetsen zoveel ellende voorkomen kan worden!

Zo zijn we met zijn allen de afgelopen tijd bezig geweest onze bijdrage te leveren en daar is dus nu een einde aan gekomen.
Hoewel het jammer is dat we weer weggaan, toch kijk ik enorm uit naar de safari. Telkens als ik het even gehad had hier in het weeshuis dan keek ik uit naar de safari aan het eind van onze tijd in Kenia en morgen is het dan eindelijk zo ver. Nu maar hopen dat mijn hooggespannen verwachtingen waargemaakt kunnen worden.!

Voor nu is het dus bye bye Upendo en hello big five!

Liefs,
Roos