Lost in translation?

Lieve mensen,
Wederom een verslag uit Windhoek, Namibia. Toen ik mijn vorige verlsag schreef had ik geen idee wat er te gebeuren stond. Ik had stiekem gehoopt om hier mensen te ontmoeten met een auto met wie ik mee kon rijden om die delen van Namibia te zien die met het openbaarvervoer niet te bereiken zijn. In Botswana had ik al begrepen dat het lastig zou worden om overal te komen waar ik heen wilde omdat iedereen hier een 4x4 huurt om het land te bereizen. In je upje gewoon maar met een bus ergens heen gaan is niet helemaal aan de orde van de dag. Dus ik kneep hem al een beetje en had me mentaal al voorbereid op een eventueel kort verblijf in dit land.

Maar wederom leek het geluk (of is het toeval, mij kun je op het moment doodslaan, ik weet het niet) aan mijn zijde. Spontaan loopt er een tourguide mijn dorm binnen om een praatje met me te maken. Niet om me te laten betalen voor een tour, maar gewoon voor de gezelligheid.
Interessant om te zien hoe die dingen gaan, je kent elkaar tien minuten, rookt een jointje en een uur later ga je samen de stad in om te lunchen.
Dat zou ik toch in Nederland denk ik niet zo snel doen. Dus noem me naief, maar het heeft wel in mijn voordeel gewerkt.
Wat bleek? Steve, de tourguide, had vakantie en wilde graag naar het noorden afreizen waar hij een appartementje met zijn broer deelt en daarna naar de kust om te duiken. Die route was precies een deel van Namibia wat ik wilde zien, maar niet zou kunnen zien als ik geen eigen vervoer had. Al gauw was er een plan gesmeed. Ik mocht meerijden, maar het zou geen ' echte' safari worden waarvoor je betaald en waarbij je 's ochtends wordt gewekt met verse koffie of thee door de gids. Nee, we zouden het op vriendschappelijke basis doen en de kosten delen.

Dat was een geschenk uit de hemel, want zo hoefde ik niet mee met een dure tour in een bus vol met toeristen vee. Dus ik had mijn prive gids zonder dat ik hem daarvoor extra hoefde te betalen. Bovendien maakte ik het voor hem ook een stuk goedkoper om de trip te doen, dus een win-win situatie.

De reis ging van Windhoek via Tsumeb naar National Park Etosha. Vanuit Ethosha door Damaraland naar de Skeleton Coast naar Swakopmund en van Swakopmund weer terug naar Windhoek. En dat alles in tien dagen tijd.
Ik kan nu wel stellen dat Namibia een prachtig land is. Maar het is ook vreemd. Apartheid heeft hier, net als in Zuid-Afrika, heel veel invloed gehad. De meeste mensen hier spreken dan ook Afrikaans, blank en zwart. Maar omdat de Duitsers hier ook hun onmiskenbare stempel hebben achter gelaten kom je de ene Konditorei na de andere tegen en vind je Lebkuchen en Marzipan in de supermarkt. Maar ook de Engelsen en Zuid-Afrika hebben hun stempel op het land gedrukt: men rijdt hier links en spreekt naast Afrikaans ook vloeiend Engels. De talen vliegen je hier om de oren. Het gaat van Engels over in Afrikaans, dan ineens wordt er vloeiend Duits tegen je gesproken en opeens versta je nergens meer wat van want dan wordt er met klikkende geluiden een inheemse taal gesproken waarvan ik niet weet of het Oshiwambo, Damara, Herero, Setswana of wat dan ook is. Zelfs Portugees wordt soms gesproken door de uit Angola afkomstige inwoners. Zo ook Steve. Oorspronkelijk uit Angola, spreekt dus Portugees, uit een Duitse vader (spreekt dus ook Duits) en Engelse moeder (spreekt dus ook Engels) gevlucht naar Namibia (spreekt dus ook Afrikaans). Probeer daar maar eens een touw aan vast te knopen.
Nu heb ik het geluk dat ik Engels, Duits en Afrikaans enigszins kan verstaan. Ik raak alleen wel de weg kwijt als er dan ook nog een inheemse taal tussendoor komt.
Maar die talen fascineren mij, ik kan er enorm van genieten dat er zo'n diversiteit aan taal om me heen is. Al blijft het gek om door de woestijn in de brandende zon te rijden en overal Nederlandse namen te horen en zoveel mensen een taal te horen spreken die zo nauw verwant is aan het Nederlands. Een bepaald gevoel van schuld valt niet te onderdrukken. Ook als ik de Duitse Kirche en westerse winkels en huizen zie, dan vraag ik me toch af hoe het zo ver heeft kunnen komen.

Dan rijd je van Etosha naar Swakopmund langs de Skeleton Coast in de middle of absolutely nowhere en dan doemt er ineens een uiterst westers stadje op uit het niets. Werkelijk waar, zoveel niets kun je je haast niet voorstellen, en dan opeens besluiten mensen om daar, in het niets, waar de woestijn gewoon eindigd in de zee zonder ook maar een boompje of struikje de ruimte te geven, een stad te planten. En dan gaan ze er nog Duits spreken ook. Zet de radio aan, en je hoort mensen Duits spreken. Het is echt onwerkelijk.

Inmiddels is het regenseizoen hier langzaam aan aan het beginnen en dat levert ook nog eens prachtige luchten op boven een landschap van zandduinen en geel gras. Ik blijf jullie de foto's nog schuldig, want dat is echt een crime met uploaden.

Door de regen heb ik helaas niet heel veel wild gezien omdat de dieren dan overal kunnen drinken en zich niet verzamelen rond 1 punt om te drinken. Maar wat mijn trip door Etosha maakte waren twee parende leeuwen die tijdens hun ritueel zo dicht bij de auto kwamen dat ik ineens oog in oog stond met een leeuwin die lichtelijk geergerd was door een bus drukke toeristen die ineens naast ons verscheen. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik realiseerde me maar al te goed dat ze met 1 sprong bij mijn raampje kon zijn, en met gemak haar hoofd of een klauw naar binnen kon steken. Maar gelukkig liet ze het bij blazen en blies toen de aftocht. Ik slaakte een zucht van verlichting. En dat alles terwijl ik zelf nog achter het stuur zat ook. Steve vond het wel best en vond dat ik wel kon rijden. Dus zo deed ik mijn eigen game drive!

In Swakopmund heb ik ge-quad-biked door de zandduinen. Ook een hele belevenis. En nu ben ik weer terug en moet ik een eind breien aan dit verhaal, want de boel gaat hier sluiten.
Volgende keer meer, en hopelijk lukt het dan om foto's toe te voegen.

Liefs,
Roos