Roadtrip to roadtrip

Lieve mensen,

Inmiddels is mijn reis weer helemaal veranderd sinds de vorige keer dat ik schreef.

Vanuit Windhoek ben ik afgereisd naar Mariental waar ik afgesproken had met Gina en haar vriendin Anna. Gina, uit Duitsland, had ik in Botswana ontmoet. We hadden het toen over onze verdere reisplannen en kwamen er achter dat we rond dezelfde tijd in Namibie zouden zitten. Zij zou daar met een vriendin in een 4x4 rondreizen en naar de zandduinen bij Sossusvlei gaan. Omdat dat een plek is waar geen openbaar vervoer heen gaat en je daar dus alleen per georganiseerde tour of met eigen vervoer kunt komen, nodigde ze me uit om daar een aantal dagen met hen mee te reizen.
Op dat aanbod ging ik natuurlijk graag in, maar we wisten nog niet of het allemaal helemaal samen zou vallen en uit zou komen, maar dat maakte niet uit, we zouden wel zien.

Maar eenmaal in Windhoek terug na mijn roadtrip zag het er naar uit dat het allemaal toch zou lukken, dus vandaar dat ik naar Mariental afreisde alwaar ik Gina en Anna trof met hun goed uitgeruste 4x4 met tent op het dak. Zij sliepen met z’n tweetjes in de tent, en ik sliep in de achterbak van de auto tussen de spulletjes. Dat was een prima plekje, al was ik kwa slaapgerei niet helemaal voorbereid op de temperaturen van de woestijn. Ik had het ‘s nachts erg koud, maar het waren maar drie nachtjes, dus ik hield het vol, zeker nadat Gina een van haar slaapzakken aan mij had afgestaan.

Het was wel apart om zo twee keer vlak achter elkaar op een roadtrip te zijn en dus ook samen te reizen met andere mensen. Zeker nu met twee meiden waren er af en toe wat onenigheden tussen die twee wat wel zijn invloed had op de sfeer. Toen realiseerde ik me ineens dat het alleen reizen er voor mij sowieso nu bijna op zat omdat Anneke mij vanaf Kaapstad zou vergezellen.
Maar ik was er ook van overtuigd dat Anneke en ik niet zo pinnig op elkaar zouden reageren als Gina en Anna soms deden.

Het was een hele mooie reis die ik had met de twee meiden en ik was ze erg dankbaar dat ze me mee op sleeptouw hadden genomen. Na drie dagen zat het er op. Ik wilde eigenlijk na dag twee al doorreizen naar Keetmanshoop om vanuit daar een bus naar Kaapstad te pakken, maar waar zij wilden verblijven kwam werkelijk niemand met wie ik mee zou kunnen liften. Geen bus, geen auto, niks. Dus moest ik noodgedwongen nog een dagje langer blijven. Dat zorgde ervoor dat ik ook nog een blik op het Tirasgebergte heb kunnen werpen, waar we ‘s ochtends nog een wandeling door hebben gemaakt.
Daarna leverden de meiden mij af in Aus. Vanuit daar wilde ik een bus naar Keetmanshoop pakken, maar tegen de tijd dat we daar aankwamen vertelde een vriendelijke mevrouw van het locale informatie centrum mij dat alle bussen al vertrokken waren. Net toen ze me aan het teleurstellen was en me vertelde dat liften ook niet echt een goed idee was, stopte er voor de deur een bus. De dame rende gauw naar buiten om te vragen waar de bus heenging: de bestemming was Windhoek via Keetmanshoop.

Het geluk leek weer geheel en al aan mijn zijde en voor 15 euro zat ik helemaal voorin in de bus naar Keetmanshoop.
Aan al mijn mazzel en geluk kwam toen eventjes een einde, want eenmaal op de plaats van bestemming bleek dat de Intercape (DE bus naar Kaapstad) niet dagelijks te rijden en alle andere maatschappijen zaten al vol. Dus moest ik voor de volgende dag een duur ticket kopen en een nacht in Keetmanshoop verblijven, waar volgens de lonely planet alleen maar dure B&B’s of hotels waren. Gelukkig wisten de dames van de buskaartjes verkoop mij te vertellen dat er toch werkelijk een Backpackers in Keetmanshoop was, dus daar liet ik mij heen brengen door een taxi chauffeur die geen geld had voor een dringend nodig nieuwe batterij met als gevolg dat ik mijn eigen taxi aan moest duwen om hem aan de praat te krijgen.

Nu had ik dus eigenlijk een dag verloren op mijn planning, dus ik besloot mijn tijd maar goed te gebruiken en mijn was te doen. Gelukkig had de dame van de Backpackers een heuse wasmaschine en centrifuge waar ik dankbaar gebruik van maakte. Het was zo warm en droog dat, terwijl ik mijn laatste wasgoed ophing, mijn eerste wasgoed alweer droog was.
Nu was alles schoon en klaar voor een nieuw land: Zuid-Afrika. De volgende dag had ik nog de hele dag de tijd omdat de bus pas ‘s avonds om 12 uur vertrok. Dus heb ik weer eens lekker de tijd uitgetrokken om mijn nageltjes te lakken en al van dat soort dingen te doen. Even op internet, wat boodschapjes doen en wentelteefjes bakken voor de lange busreis die me te wachten stond.
De reis duurde 16 uur, waarvan ik misschien 3 uurtjes slaap kreeg omdat we midden in de nacht bij de grens aankwamen. Dat duurde allemaal zo lang, dat tegen de tijd dat alle declaraties doorgevoerd waren en de bus gechecked was, het alweer licht was. Toen was slapen er niet meer bij.

Maar zonder problemen bereikte ik Kaapstad. Eenmaal daar kreeg ik een lift van de zus van een jongen die bij mij in de bus zat en dezelfde kant op moest.
Ik had een slaapplek geregeld bij iemand die op CouchSurfing een dormbed voor twee nachten gratis aanbiedt. Je kunt daarna altijd nog blijven tegen de gewone prijs (R130).
Dat leek me wel mooi, zo was ik aan het “couchsurfen”, maar was ik toch ook in een Backpacker omgeving waar ik andere mensen kon ontmoeten.
Dat gebeurde meteen toen ik daar aankwam. Een klein meisje, Charlie, uit Engeland nodigde me uit om die avond mee uit te gaan op Longstreet, DE straat in het centrum als het gaat om uiteten en uitgaan. Zij had die dag toevallig met een hele groep Couchsurfers kennisgemaakt en ik mocht met die club mee.

Het was een geweldige avond waarop ik er achter kwam, dat uit gaan in Kaapstad helemaal niet zo heeeel anders is dan in Utrecht: drunken mensen zijn hetzelfde over de hele wereld! Het was een geweldige avond en we waren weer ‘thuis’ toen het licht begon te worden. Ik vond het een goed begin van mijn verblijf in Zuid-Afrika.
De dag erna was het uitrusten van het gefeest wat ik met Charlie deed aan the Waterfront downtown, waar de RedBull Flugtag 2012 aan de gang was (een soort Ter Land Ter Zee En In De Lucht, maar dan alleen in de lucht…).
Daar keken we onze ogen uit en aten we een ijsje. Die middag ben ik alleen nog naar Robbeneiland geweest waar ik de gevangenis van alle politieke gevangenen tijdens de apartheid heb gezien en de cel waar Nelson Mandela 18 jaar van zijn leven doorbracht.
Het is trouwens niet te geloven hoe westers hier alles is. Ik vond dat in Namibie al, maar hier is ook de natuur bijna westers. Anneke en ik hebben inmiddels al vaak tegen elkaar gezegd dat het wel lijkt of we de route du soleil door Frankrijk aan het rijden zijn.

Dat brengt mij op de komst van Anneke. Afgelopen maandag, nu precies een week geleden, kwam ze om 11u30 locale tijd aan in Kaapstad. De reis was voorspoedig gelopen en ineens stond een stukje van thuis voor mijn neus. Best een vreemde gewaarwording.
En nu zijn we alweer een week aan het samen reizen en lijkt het wel of we dat al weken doen. Het is wel even aanpassen voor ons allebei. Anneke moest vooral even aan het temperatuurverschil wennen. Dat speelde haar het meeste parten toen we table mountain wilden beklimmen en het bijna 40 graden was. Het gevolg was dat ik alleen de berg ben opgeklommen en Anneke met de cable car omhoog ging om mij vanaf de top tegemoet te komen lopen zodat we het laatste stukje samen zouden doen.

De dag erna zijn we op een Cape Peninsula tour gegaan die ons helemaal naar Kaap de Goeie Hoop bracht. Echt een prachtige tour waarin we veel leerden van de gids en als echte Dutchies het voortouw namen in het stuk mountainbiken wat de tour bevatte.

De andere dagen hebben we besteed aan touristisch shoppen op de Greenmarket (echt heule leuke en mooie spullen allemaal, waarvan we helaas maar een paar dingetjes konden kopen), en wandelen door de straten van Cape Town. We hebben ons lekker laten gaan wat uit eten betreft (three days in a row) en we hebben een huurauto geboekt.

Roadtrip nummer drie is dus nu van start gegaan en heeft ons tot in Wilderness gebracht waar we nu zitten.
Vrijdag middag vetrokken we vanuit Kaapstad naar Hermanus (met een anderhalfuur durende vertraging omdat er een boekingsfout was gemaakt en er plots geen auto voor ons klaar bleek te staan…).
In Hermanus hebben we Peter en Pam opgezocht. Dat zijn de mensen waar mijn ouders vorig jaar een cottage huurden voor de tijd die zij in Zuid-Afrika doorbrachten. Daar leverde ik een kopie van Madiba (het boek wat mijn moeder over Nelson Mandela heeft geschreven) af, wat met veel dank werd ontvangen.

We sliepen in een heerlijke Backpackers waar we net zo goed nog twee weken hadden kunnen blijven, maar omdat we de auto maar voor twee weken hebben, was dat geen optie, want over twee weken moeten we de auto in Nelspruit afleveren en gaan we door naar Mozambique.
Nu zitten we dus in Wilderness waar we net terug zijn van een heerlijk ontspannende kano en wandel tocht. Morgen staat Kloofing op de planning (google dat maar even) en daarna gaan we door naar the Crags. Wat we daar allemaal gaan doen en hoe het was horen jullie de volgende keer weer.

Hoe is het leven in Nederland???
Heel veel liefs,
Roos