Shaken, not stirred

Jeetje mineetje wat kun je veel doen in korte tijd. Het is maar goed dat ik mijn agenda mee heb genomen zodat ik per dag nog weet wat we hebben gedaan, want als ik het uit mijn hoofd zou moeten doen, zouden jullie veel missen van wat we allemaal meemaken.

Vanuit Wildernis gingen we 's ochtends voor dag en dauw naar Stormsriver waar Kloofing op het programma stond. Als echte Janes en Tarzans zoefden we tussen de bomen door. Een leuke ervaring!
Daarna doorgereden naar The crags waar we de volgende dag een heerlijke tocht te paard maakten. We waren het gelukkig nog niet verleerd!
Ook dit keer verbleven we in een heerlijke backpackers waar we ook best twee weken hadden kunnen blijven, maargoed, zoals gezegd... geen tijd.
De volgende dag door naar Grahamstown. Dat was niet ons doel, maar omdat we de ruk naar Coffebay niet in 1 dag wilde doen, besloten we te overnachten in Grahamstown. Een rustig stadje langs de N2 waar we dus alleen de nacht door brachten om de volgende ochtend te vertrekken naar Coffebay, of beter gezegd, Lubanzi, een gehucht net voor Coffeebay. We reden, wat de Wildcoast genoemd wordt, in en meteen was een verandering van omgeving merkbaar. Glooiende groene heuvels met ronde hutjes. Die hadden we daarvoor, tijdens de gardenroute nog niet echt gezien. Het werd steeds landelijker en steeds meer koeien, geiten en mensen liepen op de weg, wat de rit uitdagend maakte. Bij de afslag Coffeebay kwamen daar nog gaten in de weg bij, dus het was oppassen geblazen. Onze backpackers, Wild Lubanzi genaamd, lag dit keer op een minder gemakkelijk te bereiken locatie en dus parkeerden we de auto onder aan de heuvel en werden we met een 4x4 naar de plaats van bestemming gebracht. Het was een prachtige plek in het gebied waar Nelson Mandela zijn kinderjaren door bracht. We keken uit over de Indische oceaan en liepen naar een rots genaamd hole in the wall. Daar had de zee letterlijk een gat in de wand geslagen. Een prachtige plek, waar we allebei, maar vooral Anneke stevig verbrandden. We dachten dat de wandeling niet zo lang zou duren, en de zon was bij vertrek nog bedekt met wat wolken. Maar de volgende dag waren vooral bij Anneke de symptomen duidelijk merkbaar. Alles deed zeer en haar voeten waren opgezwollen van de verbranding. We gingen op wek naar de Drakensbergen. De airco probeerde Anneke's huid te koelen, en omdat elke beweging pijn deed reed ik het hele stuk.
De volgende dag had Anneke nog steeds zo'n pijn dat ze besloot een rust dag in te lassen en niet mee te gaan naar Lesotho. Dus ik ging alleen met vier andere touristen de Drakensbergen in via de Sani pass naar Lesotho.

Lesotho deed me denken aan hoe ik me Tibet voorstel. Een hoogvlakte met ronde hutjes en mensen in dekens gewikkeld tegen de kou die op die hoogtes best venijnig kan zijn. Het was een mooie rit de bergen in, waarbij ik vaak aan mijn moeder moest denken die bij elke scherpe bocht en een diep ravijn aan 1 kant in mijn arm zou hebben geknepen als ze naast me had gezeten (toch mam?)
In de middag onweerde het stevig in de bergen en werd de weg terug een interessante ervaring, maar we kwamen allemaal heelhuids weer aan.

Anneke was aardig opgeknapt, maar de verbranding was helaas nog niet over. De volgende dag stonden we vroeg op om naar Nelspruit te rijden. Het zou een lange rit worden, dus tegenslagen konden we niet gebruiken. Maar na 2 minuten rijden ontdekten we dat we een puncture hadden en nog 2 minuten later zaten we allebei op onze knietjes om te kijken waar die krik nou precies onder de auto moest. Uiteindelijk koos ik maar een plek in de hoop dat het goed zou gaan en krikte de auto een beetje op. Tegen die tijd waren we gespot door een aardige meneer die ons varkentje wel wilde wassen en binnen no-time zat de reserve band onder de auto en konden we naar de dichtstbijzijnde garage rijden om de band te laten plakken en door te rijden.
Al met al leverde het toch heel wat vertraging op en we wisten niet of we Nelspruit zouden halen. Maar Roos zat achter het stuur en wist het gaspedaal wel te vinden. De reis verliep vlot, maar dat had ook consequenties. Ineens stond er een agent langs de weg die zowat voor de auto sprong om ons te stoppen. Ik had 20km te hard gereden! Oepsie. De agent zei dat hij me zou beboeten en dat het 2000 rand (200 euro!) zou gaan kosten. Ik zei dat dat niet zo mooi was en overhandigde mijn Nederlandse rijbewijs. De agent liep naar zijn collega's, kwam terug en vroeg me welke dag het morgen was. Uhm, dinsdag, sir. Ja, en wat voor dag is het dan? Oh, het is dan eerste Kerstdag. Hij ging me toch maar niet beboeten zei hij en wenste ons prettige kerstdagen.

Wat een geluk was dat! Al dachten we niet dat het vanwege de Jerst gedachte was, maar vanwege het gedoe met een buitenlands rijbewijs, maar dat doet er niet toe, geen boete is geen boete!

Anneke had tijdens de rit al gebeld naar Funky Monkey BP om te vragen of ze plek voor ons hadden. Eigenlijk waren ze gesloten tijdens de feestdagen, maar we konden toch wel komen want ze waren aanwezig.
Dat was heel mooi, en dus reden we daar heen. Daarbij kwam dat ze ons ook nog de volgende dag konden boeken voor een safari in Kruger park want omdat ze officieel gesloten waren hadden ze helemaal geen safari's geboekt en dus kregen we een prive safari voor twee en een halve dag.

De safari viel een beetje in het water, maar toch hebben we veel dieren gezien. De ochtend van de eerste dag regende het pijpestelen, maar gelukkig zorgde de bewolking ervoor dat de dieren niet al meteen de schaduw op hoefden te zoeken. De safari stond in het teken van neushoorns, impala's, olifanten en vogels. De katachtigen lieten het wat afweten, maar Anneke en ik ontpopten ons tot heuse bird watchers.

Eenmaal terug in Nelspruit na Kruger moesten we een visum voor Mozambique regelen. In principe kon dat ook wel aan de grens, maar dan zouden we geen buskaartje kunnen kopen, want de bussen wilden alleen mensen met een visum in de bus om lange wachttijden te voorkomen.
Dus wij naar het consulaat. Op de deur hing heel leuk een briefje in volledig Portugees dat ze er van 18 dec tot 7 feb niet waren vanwege de feestdagen. Stonden we dan met ons goed fatsoen. Dus wij het noodnummer van het consulaat gebeld. Het enige wat de madame voor ons kon doen was zelf proberen bij de busmaatschappij om ons zonder visum op de bus te krijgen, maar dat was zonder succes. Gelukkig waren we niet de enigen die voor een dichte deur bij het consulaat stonden. Ene Brett, een Zuid-Afrikaan, moest ook een visum hebben voor zijn zoontje omdat hij de volgende dag naar Maputo ging. Wij wilden ook de volgende dag gaan en vertelden dat. Brett bood toen aan ons een lift te geven als het allemaal niet zou lukken, hij zou dan zelf ook bij de grens voor zijn zoontje een visum moeten aanvragen.

Omdat het dus allemaal niet lukte mochten we de volgende dag met Brett mee. Wat een geluk! Aan de grens was het nog wel even een gedoe, vooral voor Brett, want ze wilden het visum voor zijn zoontje niet afgeven, dat had hij in Nelspruit moeten doen. Voor ons was er geen probleem, behalve dan dat het zeker 40 graden was en we een eeuwigheid op onze visums moesten wachten. Toen we ze eenmaal kregen moest ik nog mijn wisselgeld terug krijgen. Het visum kostte 684 rand. Omdat ik het niet gepast had gaf ik 704 rand, dan konden ze me mooi een briefje van 20 teruggeven. Maar daar ging het mis. Men beweerde dat ik 700 had gegeven en dus kreeg ik mijn 20 niet. Ik moest maar met de baas praten, maar dat was een pinnig wijf wat me maar liet wachten en me niet geloofde. Ik had bijna een ambtenaar in functie beledigd, zo pissig was ik om de manier waarop ze ermee omgingen. Uiteindelijk ben ik toen maar weggelopen, pfff, wat een gedoe. Maargoed, we hadden een visum en we werden door onze lift voor de deur van de Backpackers in Maputo afgeleverd.

Eenmaal daar kwamen we erachter dat we 1000 meticals moesten betalen voor een dormbed. Wij hadden nog niet echt een idee van geld in Mozambique, maar het bleek 27 euro te zijn! Het was al gauw duidelijk dat we hier niet tot en met oud-en-nieuw gingen blijven. Bovendien raadde het personeel ons aan om de volgende dag door te reizen naar Tofo, een klein plaatsje aan de kust waar half Zuid-Afrika en nog een berg andere touristen heen gaat voor oud-en-nieuw. Gegarandeerd feest, zeiden ze. Bovendien hadden ze een shuttle vanuit de Backpackers waarbij we meekonden voor nog een keer 1000 meticals.
Dat was niet het beste advies wat we ooit gekregen hadden bleek de volgende dag.
Om 5 uur 's ochtends stonden we klaar om te gaan. De shuttlebus kwam, laadde vol en vertrok. Met nog 2 andere meiden bleven we achter omdat ons verteld werd dat er nog een busje zou kunnen om ons mee te nemen.
En inderdaad, er kwam een zogenaamde chapa (minibus) om ons mee te nemen. Er zaten al wat andere touristen op de bus, dus we dachten dat we gelijk door zouden rijden. Maar niets was minder waar, dit was geen shuttle, dit was een gewone locale bus die vervolgens stopt op het busstation en de bus bleef net zo lang staan tot hij helemaal bom vol zat met mensen en spullen. We kwamen er achter dat niemand zo veel had betaald als wij, zelfs die andere touristen niet en dus belde ik gelijk naar onze backpackers om verhaal te halen. Maar luisteren wilde de meneer aan de andere kant van de lijn niet. Ik vertelde dat we niet zo veel betaald hadden om in een volgestouwde, onveilige bus te zitten. Maar hij had er geen boodschap en en dus moesten we de rit maar uitzitten.
Maar dat viel niet mee. Vlak voordat we in Tofo waren, kwam er een auto uit een zijstraat zonder te kijken en zonder op te trekken, onze bus was zo vol dat remmen weinig uithaalde. Het was rammen of van de weg af, en dus besloot de chauffeur voor het laatste te kiezen en zo eindigde de reis in de greppel.

Zo waren we niet alleen fysiek maar mentaal behoorlijk shaken up, maar omdat we er bijna waren was het niet al te lastig om een lift naar onze eindbestemming te krijgen.
Nu houden we 'vakantie' (lees: meer dan 2 nachtjes ergens slapen) en hebben we met 100 duizend man oud-en-nieuw gevierd met 30 graden op het strand. De reis naar Tofo was dan geen pretje, gelukkig was oud-en-nieuw wel leuk (al was het zonder olibollen)! Nu hebben we onszelf even tijd gegeven om te bedenken wat de volgende stop gaat worden. We doen het in ieder geval even rustig aan.

Hoe was oud-en-nieuw MET oliebollen?

Liefs,
Roos