Busje komt zo

Lieve mensen,

We hebben een heerlijke vakantie gehad in Tofo. Daar waren we echt even aan toe. We hebben zeven dagen lang (bijna) helemaal niets gedaan. Zelfs de locals stonden versteld van het weinige aantal acties dat wij hadden uitgevoerd (en dat is bijzonder want de Mozambiquanen voeren niet bijster veel uit op een dag). Onze dagen bestonden vooral uit uitslapen (wat maar zelden later was dan 9 uur omdat we gewoon onze bedden uit werden gebrand door de zon). Ontbijten aan de bar van Mozambeat, het hostel waar we verbeleven (dat duurde meestal zo'n twee uur want het duurde al bijna een uur voordat je je eten kreeg). Dan gingen we naar het dorp om daar over de markt te wandelen, een beetje te kletsen met de locale rasta's, beetje internetten, nog een hapje eten, terug wandelen, zwemmen en zonnen. Echt lekker helemaal niks nuttigs doen. Wel wilden we sowieso op een ocean safari. Dat betekent zoveel als met een bootje de zee op gaan en op zoek gaan naar dolfijnen, walvishaaien, zeeschildpadden of wat dan ook, om vervolgens met je snorkel het water in te springen en proberen een glimp op te vangen van de diertjes in de zee.

We kozen een dag waarop we dat gingen doen, maar de volgende ochtend, toen we al helemaal bezweet aankwamen in het dorp, bleek dat de safari niet door ging. Reden? "The ocean is big mate!" Tjsa, dacht ik, de oceaan is altijd groot, dat had ik je zo ook wel kunnen vertellen. Maar nee, daar werd wat anders mee bedoeld, de golven waren te heftig, of in ieder geval de intervallen tussen de golven waren niet lang genoeg om een boot het water in te krijgen zonder dat er gewonden zouden vallen.
Twee dagen op rij werd de safari afgeblazen. Maar op de dag van ons vertrek, gelukkig vertrokken we pas 's avonds om 10 uur, ging het toch door en klommen we in de boot.
Het duurde niet heel lang voor we een groep dolfijnen zagen. Iedereen gauw het water in, maarja, tegen die tijd waren de dolfijnen hem al gepeerd en was het helaas pindakaas. Later hadden we meer geluk, de dolfijnen bleven even in de buurt en met z'n allen sprongen we uit de boot het water in. Ik keek naar beneden en daar zwommen ineens twee dolfijnen onder mij door. Ik was zo opgewonden dat ik ze had gezien dat ik het de anderen ook kenbaar wilde maken, ik riep "here, here!" en toen ik weer naar beneden keek waren ze weg. Dom natuurlijk, maar desalniettemin had ik ze van heel dichtbij mee mogen maken. Iedereen kreeg een mooie ervaring en helaas bleef het bij de dolfijnen. De walvishaaien waren niet voor ons weggelegd.

Die avond gingen we met een luxe Intercape bus vanuit Maxixe helemaal naar Beira. In Beira overnachtten we om de volgende ochtend alweer om 3 uur op te staan en de volgende bus te pakken naar Tete. Vanuit Tete zijn we vanochtend naar Blantyre vertrokken. Dat kon niet met een mooie grote bus, maar met een kleine minibus. Na een half uurtje rijden moest alleen de achterband vervangen worden, want er kwam een hele flap rubber los. Gelukkig kwam er een ander busje langs en konden we daarmee verder. Met een beetje vertraging kwamen we aan bij de grens. Daar verliep alles vlekkeloos. Eenmaal aan de andere kant van de grens begon het lange wachten. De minibusjes naar Blantyre vertrokken volgens de regel: we gaan pas als 'ie vol is, en dus moesten we het maar even uitzitten. Maar uiteindelijk gingen we. We stopten zeker twintig keer onderweg, maar we werden uiteindelijk netjes afgeleverd in Blantyre.
Daar zitten we nu, in Doogles Lodge, een prima plek voor een nacht of twee. Morgen blantyre verkennen.