Treintje komt zo!

Lieve mensen,
Eerst even wat minder goed nieuws voordat ik verder ga met de rest. Tijdens het schrijven van mijn vorige verslag in Blantyre Ben ik mijn USB-stick met acht gigabite aan foto's van Zuid-Afrika tot Mozambique kwijtgeraakt.
Ik wilde nog foto's toevoegen bij een aantal voorgaande verslagen, maar dat gaat dus helaas niet meer lukken...
Daar bleef het helaas niet bij, hier in Tanzania is vervolgens mijn i-pod gestolen, dus ook geen muziekje meer om me op te vrolijken na het verlies van mijn foto's.

Maar goed, het leven gaat door. Ik zal gewoon wat vaker een liedje voor mezelf moeten zingen. :)
Vanuit Blantyre hebben we de bus naar Nkatha Bay, in het noorden van Malawi genomen. Nkatha Bay is een Klein durpje aan de kust van Lake Malawi, een idyllisch plekje om een aantal dagen te vertoeven. We verbleven in een prachtige lodge, Mayoka Village. Het weer in Malawi was een stuk koeler dan in Mozambique. We hadden een aantal regenachtige dagen waarop we niet veel deden (en waarop ik sowieso gekluisterd was aan de (compost) wc want mijn darmen besloten te staken), maar we hebben ook heerlijk gesnorkeld, bootje gevaren, een poging gedaan om in een traditionele uitgeholde boom te varen en een discover scuba duik gedaan. Dat laatste was een geheel nieuwe ervaring voor mij. Ik wilde graag weten wat ik van duiken vond en we wilden ook graag weten hoe het is om in een meer te duiken. Ik vond het duiken best spannend, maar na wat oefening ging het prima en konden we het diepe in. Omdat Anneke wat moeite had met klaren, gingen we ieder apart met een begeleider het diepe in. Of ik nu ook de hele duikcursus wil doen weet ik nog niet, maar dat besluit ik wel als we op Zanzibar zijn.

Na Nkatha Bay besloten we in een ruk door te gaan naar Tanzania. We wilden op tijd weer in Dar es Salaam zijn omdat we daar ons visum voor India moesten aanvragen. Omdat we niet precise listen hoe lang dat zou gaan duren, hadden we besloten geen risico's te nemen en het op tijd te regelen voordat we door zouden gaan naar Zanzibar (waar je niet zonder paspoort heen kan ook al is het onderdeel van Tanzania.)

Het plan was om via Mbeya, in Tanzania, te reizen en van daar de trein naar Dar te nemen. Niet de allersnelste manier, maar wel een veiligere dan met de bus en ook een mooie manier omdat de trein voor een heel groot deel door het national park rijdt. De trein zou zaterdag middag tussen twee en drie vertrekken en we zouden dan 24 uur later in Dar aankomen. Zeer op tijd kwamen we bij het station aan om kaartjes te kopen. Daar kregen we te horen dat de eerste klas wagon die dag niet aanwezig was, dus kochten we tweede klas kaartjes voor een coupe met zes bedden.
De trein zou die dag om 16uur vertrekken, en aangezien het 10:30uur was hadden we nog heel wat tijd te doden. Gelukkig waren we niet de enigen die op de trein zaten te wachten. Onder de andere wachtenden was een Brits/Iers stel waar we mee aan de babbel raakten waardoor de tijd redelijk opschoot.
Om twee uur ging de ticket counter dicht en kwam iemand een TV in de wachtruimte aanzetten. Pas later viel het kwartje waarom de goede man dat toen pas kwam doen en niet veel eerder.
Om drie uur, een uur voor vertrek dus, kwam er weer een man de hal binnen, dit keer met een schoolbord waar de volgende medeling op stond: de trein naar Zambia was vertraagd en zou om 18 uur aankomen. De trein naar Dar es Salaam was eveneens vertraagd en zou om 21:00 uur aankomen en om 21:40 uur vertrekken! Nog eens zes uur wachttijd erbij! Samen met het koppel wat we net ontmoet hadden besloten we dat we niet langer in de hal, die steeds meer begon te geuren, wilden wachten tot 21 uur. We zouden een taxi delen en terug naar de stad rijden om daar wat te internetten, te eten en te kletsen om de tijd te verdrijven.
Omdat we geen risico wilden lopen waren we rond 19 uur wel weer terug op het station. De trein naar Zambia was gearriveerd en vertrok enige tijd later. We hadden goede hoop dat onze trein ook zou komen rond de aangegeven tijd. Maar dat was een illusie. Hij kwam nog ruim een uur later en toen hij dan eindelijk kwam, bleek dat er problemen waren met de locomotief. Of dat nu opgelost was of niet werd ons niet medegedeeld. Maar we kwamen er gauw genoeg achter. Want toen we ons al lang geinstalleerd hadden, vertrok de trein nog lange niet. Pas rond twee uur 's nachts kwam het beestje dan eindelijk in beweging. Hortend en stotend vervolgde de trein zijn lange en trage weg. We probeerden wat te slapen als de trein reed en werden de volgende ochtend lichtelijk stijfjes wakker om er achter te komen dat we na 8 uur rijden en stilstaan slechts 200km hadden afgelegd!
We waren nu in Makambako en hadden nog heel wat kilometers te gaan.
Dat kwam erg slecht uit, een beetje vertraging konden we wel lijden, maar op deze manier zouden we pas maandag ergens op de dag aankomen in Dar en dan zouden we te laat zijn om ons paspoort bij de ambassade in te leveren. Wat te doen? We konden maar moeilijk een beslissing nemen, we hadden immers al voor de hele rit betaald en zo goedkoop was het nou ook weer niet. Bovendien hadden we nog de hoop dat het uitzicht uiteindelijk prachtig zou zijn als we eenmaal door Mikumi NP zouden rijden. Maar we wilden niet het risico lopen dat we onze visums niet op tijd zouden krijgen om naar Zanzibar te gaan, en dus besloten we uit te stappen. Dat bleek een goede keuze, althans, wat snel thuiskomen betreft, want twee minuten later zaten we op een minibus naar Iringa. Toen die bus ergens een tussenstop maakte spotte ik een grote bus met daar op de bestemming Dar. Na even gauw informeren en de hulp van een aardige oudere dame die Engels sprak, zaten we vijf minuten later op de grote bus. Omdat we nog niet in Iringa waren, betaalden we nu al voor de derde keer voor eenzelfde stuk afstand (eerst met de trein, dan de minibus en nu de grote bus), maar we wilden het zekere voor het onzekere nemen en zeker weten dat we die avond nog in Dar zouden komen.
Dat bleek later wel echt op het nippertje te zijn, want onderweg belandden we in een enorme file ten gevolge van een vrachtwagen die een ravijn in was gestort. Maar in plaats van dat onze chauffeur daarvan lichtelijk onder de indruk was en een beetje voorzichtiger ging rijden, was hij schijnbaar geergerd dat we vertraging op hadden gelopen, want het gas ging er zo hard op, dat zelfs de locals zich vastklampten aan de stoelen voor zich wanneer we door de bocht scheurden.
De meeste mensen die mij enigszins kennen weten dat ik niet voor een kleintje vervaart ben en dat ik wel wat kan hebben, maar deze buschauffeur deed mijn maag in een knoop leggen, mijn billen knijpen en mijn tenen krommen. Hij maakte het zo bond, dat ik op een gegeven moment besloot hem te vertellen dat hij het wat rustiger aan moest doen als hij uberhaupt nog aan wilde komen in Dar. Dus ik liep naar voren toe en vertelde hem POLE POLE, wat zoveel betekent als 'rustig aan'. Ik maakte een duidelijk gebaar van 'you'll kill us all' en bewoog met mijn hand horizontaal langs mijn keel. Hij knikte eningszins begrijpelijk, maar het haalde niet veel uit. Achteraf kwamen we erachter waarom mijn woorden klaarblijkelijk geen invloed op de man hadden. Het is schijnbaar zo dat de bussen na 22 of 23 uur niet meer mogen rijden, dus als ze dan nog niet op de plaats van bestemming zijn, moeten ze gewoon stoppen en wachten tot de volgende ochtend om verder te rijden. Daar had onze baas dus geen zin in, dus koste wat kost ging het gas er op.
Een tweede buschauffeur zat toevallig achter ons, en ook hem heb ik vervolgens nog een keer gevraagd of hij tegen zijn collega kon zeggen dat het nogal gevaarlijk was wat hij deed en dat we toch echt liever heelhuids aankwamen. Tot mijn verbazing liep de man daadwerkelijk naar de bestuurder toe, maar wat hij gezegd heeft zullen we nooit weten, maar het werd er niet beter op.
Toen besloten we tot de overgave over te gaan en er maar op te vertrouwen dat het meestal wel goed komt. We probeerden onszelf af te leiden met een muziekje (wat inmiddels alleen nog maar met Anneke's i-Pod kon, want de mijne was eerder die middag op deze bus in een onbewaakt ogenblik gestolen) en we deden onze ogen dicht.

We kwamen rond 23 uur in Dar aan en prijsden onszelf gelukkig dat we nog in leven waren. Vervolgens namen we een taxi naar Santone, de man bij wie ik al eerder verbleef via Couch Surfing en bij wie we ook dit keer meer dan welkom waren. Leuk trouwens om een taxichauffeur in Tanzania uit te kunnen leggen hoe die moet rijden want ik wist gelukkig nog ongeveer waar het was.

Ik sliep die nacht als een Roosje.
De volgende ochtend kregen we van Santone een lift naar de High Commission of India waar we onze paspoorten inleverden voor een Visum. De dame achter de kassa vertelde ons dat we onze paspoorten maandag over een week konden ophalen. Nee! Dat was niet de bedoeling. Op de website stond vermeld 3-4 werkdagen voor het verwerken van een visum, niet een hele week! Nou, dan moesten we maar met een hogere pief praten zei ze, en we werden doorverwezen.
Maar de hoge pief was in gesprek, dus mochten we met iemand anders praten. Een norse meneer hoorde ons aan en zei alleen maar 'nee' niks is mogelijk. Extra betalen niet en er is niemand anders met wie je kunt praten, het kan toch niet.
Gedesillusioneerd stonden we weer buiten zijn kantoor. Maar we dachten dat er wel een reden zou zijn dat we in eerste instantie naar een andere meneer verwezen waren. Dus we vroegen of we de hoge pief alsnog konden spreken, dan wachtten we maar wat langer. Na zo'n vijf a tien minuten wachten was de hoge pief bereikbaar. Het bleek een zachtaardige Indische man, die niet veel zei, alleen maar luisterde naar onze klaagzang en ondertussen met een groen pennetje op onze aanvraagformulieren schreef dat ze donderdag klaar moesten zijn en zette zijn handtekening er onder.
Wij konden onze ogen haast niet geloven dat het in een keer zo makkelijk ging. We bedankten de man vriendelijk en kruisten onze vingers dat het ook echt zou gebeuren.
Vandaag mochten we weer terug gaan naar de High Commission en wonder boven wonder zat er een visum voor zes maanden, mutiple entry, in ons paspoort en zijn we vrij om te gaan in India waar we willen. Een pak van ons hart.

De afgelopen dagen stonden in het teken van wachten op het visum. Maar dat wachten was niet vervelend. We zitten hier op een heerlijke plek zoals ik eerder al eens beschreef. Ook dit keer gingen we gezellig met een aantal mensen naar een eilandje in de buurt, Mbudya, om heerlijk van zon, zee en strand te genieten. We hadden bij de Subway een Nederlandse jongen ontmoet die hier net een weekje was en die wel graag mee wilde naar het eiland. Hij had nog een huisgenote uit Italie die ook wel mee wilde en zijn begeleider had ook nog een Chinese student die ook meewilde. Dus met zijn vijven hebben we gezellig een dagje op het eiland doorgebracht.

We genieten even volop van alle luxe hier met ieder onze eigen ensuite kamer, voordat we weer verder gaan.
Zaterdag nemen we de ferry naar Zanzibar om daar nog even wat frisse lucht op te snuiven voordat we verder gaan naar India!
Daarover later meer.

Is er al een elfstedentocht? Nog veel sneeuwfiles gehad? Is de rookworst nog op voorraad in de AH? Ik hoop weer wat van het thuisfront te horen.

Liefs,
Roos