Enge jungle beestjes...

Lieve mensen,

Het spijt me te moeten meedelen dat Koentje zonder het te weten gelogen heeft in het vorige berichtje. We dachten dat het Durian theater ons meest zuidelijke punt van onze reis zou zijn, maar 2 dagen later hebben we onszelf overtroffen en zijn we naar het continentaal meest zuidelijke punt van Azie gegaan. Bewijsmateriaal is onder dit berichtje verkrijgbaar.

We zijn maar even in Singapore gebleven want ondanks ons gratis onderdak, was het een dure stad voor ons en wilden we er niet te lang blijven.
De highlight van Singapore was voor ons de dierentuin waar ze de meest uiteenlopende soorten beesten hebben neergezet. We herkenden natuurlijk veel dieren van de dierentuinen bij ons thuis, maar kregen ook veel anders te zien. We hielden het lang vol en maakten veel foto's.
Natuurlijk hebben we die voor jullie ook op de site gezet.

Nadat we vonden dat we genoeg van Singapore hadden gezien zijn we weer Maleisie ingegaan onderweg naar het nationale park, het Taman Negara. Taman Negara bestaat uit eeuwen oude onaangetastte jungle en het is een van de oudste overgebleven regenwouden ter wereld met een grote verschijdenheid wildlife.
We besloten om de minst touristische ingang tot het park te nemen omdat daar de grootste kans op het zien van wildlife was.
Van Singapore gingen we met de trein naar Gemas, sliepen daar 1 nachtje en reden verder met de trein naar Gua Musang. Volgens het foldertje konden vanaf daar de bus naar het park nemen. Maar niets was minder waar, en opeens stonden we daar sinds lange tijd weer langs de kant van de weg met de duimpjes omhoog te liften. De eerste lift kregen we redelijk vlot, de tweede ook, maar die vroeg geld. Omdat het al tegen de avond liep hadden we niet veel keus en zo bereikten we dan toch het park.

Naast ons waren er nog 4 anderen in een hostel met 74 bedden en 8 chalets. Erg rustig dus.
Tot onze schrik was het mineraalwater op en moesten we dus iets anders drinken. Gelukkig was er wel gekookt water wat we konden drinken.
Het werd al redelijk snel donker en toen kwamen we erachter wat voor gedierte er in de jungle zit. Gigantische torren en rare vliegende piepende beesten vlogen ons om de oren om van het TL-licht te genieten. Zelfs een vleermuis had zich voor de ingang van de wc genesteld en vloog ongecoordineerd in het rond.
Ik heb mezelf nooit echt een poessie gevonden op het gebied van insekten, maar de torren en motten die daar rondvladderden werden me toch een beetje teveel en echt op m'n gemak voelde ik me niet. Gelukkig viel het in onze kamer mee en hadden we enkel wat motten en muggen. Onze klamboe deed de rest om ons te beschermen.

De volgende ochtend waren de meeste beesjes weer weg of sliepen en konden we weer rondlopen in plaats van rennen. Samen met de 4 anderen en een gastje van het hostel gingen we naar een aboriginal dorp in de buurt van het park, de Orang Asli genaamd.
De Orang Asli zijn het oorspronkelijke Maleise volk en wonen nog sinds mensenheugenis in de jungle. Ze zien er echt heel anders uit en hebben een beetje een Afrikaanse look.
Dat was echt een unieke ervaring, want over niet al te lange tijd gaan ook zij naar school en zullen ze op een vaste plaats gaan wonen.
We wisten eerst niet goed of we daar wel heen wilden omdat we niet graag naar zo'n volk toegaan om daar een beetje aapjes te komen kijken. Maar we waren wel blij dat we het hebben gedaan omdat het echt nog een relatief afgezonderd volk was.
De kinderen waren zelfs echt een beetje bang toen ze ons voor het eerst zagen omdat we allemaal zo lang en zo bleek waren.

Na ons bezoek aan de Orang Asli zijn we op eigen houtje nog even de jungle ingegaan. Maar daar keerden we redelijk snel weer uit terug omdat vooral ik me er niet zo prettig voelde. Hele dichte bebossing met beesten die je niet kent en alles is anders dan in de bossen die wij gewend zijn. Ook de bloedzuigers zaten al op onze schoenen en sokken en daar kreeg ik echt helemaal de kriebels van.

We brachten nog 1 nacht door in de jungle en daar lieten we het maar bij omdat we inmiddels de enige twee toeristen waren, de rijst inmiddels ook op was, en we niet echt het gevoel kregen dat de staf ons het naar de zin wilde maken.
Al met al een bijzondere ervaring, maar veel meer tijd hadden we daar niet voor nodig.

Nu zitten we dus in Kota Bharu, maar daar kan ik nog niets over zeggen want we zijn hier pas een paar uur en weten alleen dat de "Murtabak" (soort pannenkoek met inhoud) erg goed binnen te houden is.
Ik ga nu verder proberen jullie te voorzien van nog een hele verzameling kiekjes omdat dat toch soms net iets meer zegt dan zo'n heel verhaal.

Veel liefs van ons, Koen en Roos.