Laos is moooooi!

Haalie halloo!

Het was best effe spannend toen we in Vientiane na 3 keer checken bij de Poste Restante nog altijd Koens telefoon niet vonden die vanuit Thailand opgestuurd zou worden. Toen we er de vierder keer heen gingen speculeerden we al over wat er allemaal mis had kunnen gaan en dat we zeker weer zouden moeten bellen om verhaal te halen. Maar als een wonder lag daar plots een pakketje met de juiste naam en gegevens erop.
De telefoon zat erin zonder enige mankementen en wij wisten dat we de volgende dag weg zouden zijn uit de hoofdstad. Want Vientiane is best een leuke stad, maar meer dan een week moet je er toch niet echt zitten.

De volgende ochtend wandelden we in de reeds brandende zon naar het busstation op zoek naar een bus richting Vang Vieng.
We vonden een bus, maar moesten nog wel anderhalf uur wachten voor we vertrokken. Het werd heter en heter en tegen de tijd dat we vertrokken kwam er niet eens meer een beetje frisse lucht door de ramen naar binnen tijdens het rijden. De lucht was warm op ons gezicht en we plakten vast op onze stoelen van het sweet.
Maar ik zit altijd nog in een hete bus dan in een sauna, dus we hielden de stemming erin en genoten van een Pain de Campagne met nutella die we in Vientiane op de kop hadden getikt.
Na ongeveer 4 uur bereikten we onze bestemming.
De bus dropte ons op het oude vliegveld midden in het centrum vanuit waar we recht naar het door Wendy aanbevolen guesthouse wandelden.

Ze hadden nog een kamer voor ons vrij en dat was fijn want busritten vergen op de een of andere manier toch altijd veel energie.

Vang Vieng is een soort dorp met een dikke nek en ligt aan de rivier de Nam Song (twee wateren) en is omgeven door geweldige bergen die vanuit het vlakke landschap opeens uit de grond geschoten lijken.
Ons uitzicht werd helaas wel erg beperkt door de hoeveelheid smog die nu over heel Azie hangt vanwege het feit dat het halve continent afgbrand wordt om de grond vruchtbaar te maken. Grote vlokken as dwarrelen overal naar beneden en het zicht is zeer kort.
Het regenseizoen moet nu langzaam gaan beginnen, maar regen hebben we nog niet echt gezien behalve 1 dag in Savannakhet en dat maakt de lucht er niet beter op.

Kortom Vang Vieng was mooi, maar heet en vies. We maten trouwens zo'n 40 graden, dus jalouzie is nu wel echt op de verkeerde plaats.
We vonden slechts verkoeling in de buurt van een grot waar een zogenaamde Lagoon naast was en die was erg koud, dus perfect om in af te koelen.
Een halfuur later liep het zweet ons weer in druppels van ons hoofd...

Na 4 dagen Vang Vieng vertrokken we 's ochtends weer met een bus richting Phonsavan, waar we nu zitten.
De bus zou om 9.30 u vertrekken maar kwam pas om 10.10 u aan. Ik was bang dat dat niet veel goeds voorspelde. Maar het tegendeel was waar. Onze busschauffeur bleek over het hier zeldzame verkeersinzicht te beschikken en zijn bus beter dan zijn broekzak te kennen. Hij reed stevig door, maar we voelden ons veilig. Al helemaal nadat twee banden van de bus verwisseld werden tijdens een stop.
We liepen zo wel iets vertraging op, en de bussen die we het eerste gedeelte hadden ingehaald haalden ons weer in. Maar dat was geen probleem voor onze busschauffeur en zelfs de "V.I.P" bus (luxere bus) haalden we met alle gemak in en na 6 uur waren we 1600 meter gestegen en kwamen we aan in Phonsavan. (Een rit die ook zonder moeite in 10 uur afgelegd kan worden afhankelijk van bus en busschauffeur.)

We wilden naar Phonsavan om de beroemde "Plain of Jars" te bezichtigen. De Plain of Jars bestaat uit verschillende weides die volstaan met potvormige stenen en niemand weet wat die dingen daar doen of ooit gedaan hebben.
Het ene verhaal luid dat de vroegere koning daar zijn feesten vierden en dat iedereen dan uit de grote potten "Lao Lao" (lokale whisky) kon scheppen om zich te bezatten.

Het andere verhaal is gebaseerd op archeologische fondsten van een stel Franse onderzoekers die denken dat het een soort grafstenen of urnen zijn. De dode werd dan onder de pot begraven en in de pot werden allemaal waardevolle dingen gedaan en offers aan de dode gebracht.
Veel van de Jars is er niet meer over sinds de strijd tegen de Chinezen en later vanwege de bombardementen tijdens de Vietnamoorlog. Desalniettemin was het indrukwekkend om te zien toen we er vandaag met een tourtje heen gingen, vooral ook door het kale landschap en de heuvels eromheen.

De tour die we vandaag deden was georganiseerd door ons guesthouse en samen met 5 andere gasten gingen we erheen.
Na de Plain of Jars bracht onze chauffeur ons en onze heuse gids (dat woord zegt hier niet al te veel) naar een van de meest gebombardeerde plaatsen in Laos tijdens de Vietnam oorlog.

Ik weet niet hoeveel mensen er op de hoogte zijn van wat er zich afgespeeld heeft in Laos tijdens de Vietnamoorlog, maar echt leuk is het niet. Wel erg interessant dus hier volgt wat historie.

Tijdens de Vietnamoorlog vochten de Amerikanen samen met de Zuid-Vietnamezen tegen de Noord-Vietnamezen (de communisten ofwel Vietminh).
Het doel was om het communisme tegen te houden. In die tijd werden er veel nieuwe wapens geprobeerd op Vietnam om te zien hoe dat ging.
De Amerikanen hadden hun basis in Thailand vanuit waar ze dagelijks naar Vietnam vlogen om eens wat bommetjes te droppen.
Om een of andere voor mij onduidelijke reden, raakten ze heel vaak niet van hun munitie af. Als ze dan terug naar hun basis zouden vliegen met al die munitie aan boord zou dat niet al te veilig zijn of ze hadden niet genoeg brandstof vanwege het gewicht wat ze meehadden.
Omdat de Ho Chi Minh Trail deels door Laos liep was er een goede reden om de bommen dan maar in Laos achter te laten.
Alles wat ze nog hadden werd simpelweg op Laos gegooid. De Ho Chi Minh Trail was natuurlijk helemaal geen echte rede, want de rest van het land is ook volgegooid met munitie, maar niemand weet precies waarom ze het deden.

Tijdens de oorlog was niks van dit alles bekend in het buitenland. Niemand wist het behalve de Amerikanen en de Laotianen. Pas toen er honderden vluchtelingen naar Vientiane, de hoofdstad kwamen, begonnen enkele mensen in Vientiane zich af te vragen wat er aan de hand was.
Zo werd de "Secret War" bekend.
Amerika echter ontkende natuulijk glashard dat ook maar iets van de geruchten waar was en nog altijd lijkt het alsof geld geven aan Laos meer een goed doel is dan een plicht, een schuld tegenover wat ze dit land hebben aangedaan.

Niet alleen toen, maar ook nu nog vallen er dagelijks doden door onontplofte clusterbommen die her en der verspreid liggen in het land.

Tijdens onze tour gingen we kijken naar de kraters die achter zijn gebleven op gigantische delen van het land.
Dat was indrukwekkend, maar toen onze gids ons een onontplofte klusterbom liet zien op dat veld, moest ik toch effe slikken.
Iets verderop lag er nog een. Twee onontplofte bommen lagen daar in het zicht van iedereen die daar maar wilde rondwandelen, zonder enige aanduiding dat het een bom was en zonder dat daar mensen de boel aan het ruimen waren.
Op de Plain of Jars waar we eerder waren, was de ontruimingsorganisatie MAG al hard bezig geweest met het ontruimen van overgebleven clusterbommen, maar daar tussen de kraters waar niemand woonde was niks of niemand bezig. Er graasden wel koeien en paarden en wij liepen er rond. Dat was best creepy.
Of deze bommen echt nog zouden kunnen ontploffen kun je je afvragen omdat wij er wel met een touristische tour heengingen, maar feit is wel, dat Amerika daar niet bezig is alles weer veilig te maken en dat is een schande.

Verder leidde de tour ons nog naar een prachtige waterval, waar nu niet veel water doorstroomde door alle droogte, maar de klim was zeker niet niks.

Na de waterval bezochten we nog een bergdorp waar het Hmong volk leeft. Een volk wat van origine uit Mongolie komt, maar wat via China in Laos, Thailand en Myanmar terecht is gekomen.
Daar was te zien hoe de bevolking omgaat met al het metaal dat Amerika in dit land achtergelaten heeft. De Bombshells werden gebruikt als plantenbak of als palen om een huis op te bouwen.
Overblijfsels van bommen zijn hier overal te zien, en het is ironisch om te zien waar de mensen ze allemaal voor gebruiken.

Na ons bezoek aan de Hmong keerden we terug naar ons guesthouse.

Wat ik nog vergeten ben te melden is het feit dat het hier in de bergen een stuk koeler is dan in bijvoorbeeld Vang Vieng.
Maten we in Vang Vieng 40 graden in de zon, hier is het zo'n 25 graden. Nog best lekker zou je zeggen, maar wij hebben onze dichte schoenen, sokken, lange broeken, dikke truien en sjaals aangedaan omdat we het niet meer gewend zijn. Afgelopen nacht sliepen we in onze slaapzakken (die gemaakt zijn voor 5-0 graden celcius) en we hadden het beiden geen moment te warm.
Best een leuke ervaring.

Het reizen gaat ons weer voor de wind en overmorgen gaan we weer verder, verder richting China.

Heel veel liefs en stuur de paashaas ook effe hierheen, dat zouden we gezellig vinden ;)

Koen en Roos

P.S.
Foto's zijn helaas voor de volgende keer want de computers hier zijn meer uit de stone age dan uit 2000 nog wat. Het spijt ons, we zijn zelf waarschijnlijk nog gefrustreerder dan jullie. Kus.